Op safari!

Hallo allemaal, hier weer een update, maar nu voor het eerst door mij.

Na woensdag zelfverdediging te hebben gegeven bij het drop-in centre en bij het boys home, ben ik donderdagochtend weer met Miranda en Suzanne meegereden naar het drop-in centre. Maar deze keer om te zagen. Er moesten namelijk planken gezaagd worden voor in het moestuintje bij het drop-in centre, om de verschillende soorten groenten aan te geven. Ben en Wouter hadden de zaag ook nodig, dus nadat het zagen bij het drop-in centre klaar was, ben ik per boda-boda naar de school gereisd. Daar moesten een paar takken weggezaagd worden naast de stal, om ruimte te maken voor de nieuwe opslagschuur. De rest van de dag hebben we de kolom bij de ruimte van het kalfje gerepareerd en een nieuwe deur erin gezet. Die deur vonden Wouter en Ben 's ochtends op de grond in de stal, dus besloten ze hem door te zagen en te gebruiken voor het kalfje. Het is niet alleen een stuk mooier en handiger, maar ook een stuk beter voor Anna, want met deze nieuwe deur kan ze haar keel niet openhalen.

Ronald heeft verder een groot stuk van de muur van de nieuwe opslagschuur gemetseld, en wij hebben hiervoor bakstenen gesjouwd.

Donderdag was er bij het drop-in centre (nadat ik weg was) een outreach. Hierbij gaan ze op zoek naar straatkinderen (vooral jongens) zodat ze ook naar het drop-in centre zouden komen. Er zijn daar in de buurt wel andere drop-in centra, maar daar krijgen de kinderen alleen eten en drinken, terwijl ze bij het drop-in centre van Agape ook wasgelegenheid en lessen krijgen. Dit deed Miranda samen met Suzanne, een Duitse vrijwilligster, een lerares van Agape en een van de oudere jongens bij het project, die daar in de buurt 7 jaar op straat heeft gewoond. Hierna is Miranda samen met Inge naar de initiatiefnemer van het project Jaguza gegaan, en ze heeft haar heel veel kleding gegeven (baby-, jongens- en meidenkleding). Jaguza is een project voor de ondersteuning van arme gezinnen, voornamelijk alleenstaande moeders, dus de kleding zal over deze gezinnen verdeeld worden. Miranda is op dit project en in de sloppenwijken eromheen rondgeleid door de zoon van de initiatiefnemer, waarna ze bij een oudere vrouw werd uitgenodigd voor een kopje thee. Deze vrouw woont in een heel klein huisje, waar ze voor 5 van haar kleinkinderen zorgt, omdat de moeders van deze kinderen niet voor ze konden of wilden zorgen. Dit was voor Miranda geen hele fijne ervaring.

Donderdag waren er bij Lisa bij Nafasi 3 andere Nederlandse vrijwilligsters, die een dagje kwamen kijken. De meiden hebben met de kinderen gespeeld en gezongen, vooral 'in de maneschijn' bleken de kinderen al goed te kennen. Een vorige Nederlandse vrijwilligster bleek de kinderen dit lied al eens te hebben geleerd. Het ging allemaal een stukgemakkelijker, omdat ze nu met z'n vieren voor de kinderen konden zorgen. Hierdoor hebben ze ook een wandeling kunnen maken, waarbij Lisa als een echte Afrikaanse vrouw een baby op haar rug droeg.

Bij de wandeling hebben ze chapatti's gegeten, iets wat voor de kinderen een ware traktatie was.

Donderdagavond was ook de laatste avond voor Suzanne, omdat zij zondagochtend om 4 uur terug is gevlogen, en wij er het hele weekend niet waren. Ook voor Suzanne hebben we natuurlijk een afscheidsdinertje gehad, gezellig met Suzanne en Inge bij 'the Bistro'.

Vrijdag hebben we geen werk verricht, omdat er ook af en toe tijd nodig is om te ontspannen. We zijn echter wel vroeg opgestaan om te vertrekken voor een 3-daagse safari. Om half acht werden we door Hassan opgehaald met zijn safari-busje. Hij is het hele weekend onze bestuurder geweest. Na 1 uur waren we uit Kampala en na nog zo'n 3 uur stuiteren en schudden op de onverharde wegen buiten de stad, kwamen we aan bij het neushoornpark van Oeganda. De neushoorns in Oeganda zijn in 1983 namelijk uitgestorven verklaard en al ruim 10 jaar zijn ze in dit speciale neushoornpark bezig een familie neushoorns op te bouwen, om ze uit te zetten in het wild, wanneer de groep groot genoeg is. Nu is er een groep van 15 neushoorns, maar zodra er 30 à 40 zijn, zullen er zo'n 15 worden uitgezet.

We gingen met een gids op zoek naar de neushoorns. Eerst en stukje rijden en daarna een paar minuten lopen, en ineens kwamen we al aan bij een neushoornmoeder met haar 6 maanden oude jong.

Overdag zoeken neushoorns de schaduw op om lekker te slapen, dus dit is ook wat ze deden. We hebben een rondje om ze heen gelopen op een veilige afstand, zodat we ze van alle kanten konden bekijken. Hierna gingen we weer terug naar het busje, om op zoek te gaan naar nog meer neushoorns, dachten wij. We gingen echter al terug naar het beginpunt om wat te gaan eten e.d. Gelukkig besloot Miranda te vragen of we toch nog naar meer neushoorns konden gaan, omdat het een beetje minder was dan we hadden verwacht. Dit kon gelukkig ook, dus gingen we weer op pad. Deze keer kwamen we aan bij een groep van maarliefst 4 neushoorns; het alfamannetje en 3 jongere neushoorns die ook allemaal lagen te slapen.

De gids vertelde dat het erg bijzonder was dat het alfamannetje bij anderen in de buurt sliep, omdat hij normaal altijd alleen slaapt. Waarschijnlijk deed hij dit omdat hij de laatste tijd veel is uitgedaagd door andere mannetjes, en het gevoel heeft dat hij het niet lang meer zal volhouden, en dus bescherming zoekt bij de jongeren. Al met al was het een erg leuke en bijzondere ervaring.

Na nog ongeveer 2 uur rijden kwamen we bij het Red Chilli Restcamp aan, dit is een camping in het nationale park Murchison Falls. Vlakbij deze camping zouden we de volgende dag een gamedrive gaan doen. We hadden een 'banda' gehuurd, maar wisten van te voren niet zeker of dit een tentje of een huisje zou zijn. We waren dan ook erg blij toen bleek dat het een klein huisje was met een woonkamer, een badkamer, slaapkamers en elektriciteit.

Zaterdagochtend vroeg opgestaan, omdat we om 7 uur de veerboot moesten halen van het zuidelijke naar het noordelijke deel van het park. Dit omdat het zuidelijke deel zeer dichtbegroeid is, waar in het noordelijke deel veel savannegras is, waar meer dieren en diersoorten in leven. Gelukkig was de veerboot dichtbij de camping, waardoor we pas om 6:40 hoefden te vertrekken.

Als je al eens op safari bent geweest, weet je ongeveer hoe het is. Heb je dit echter nog nooit gedaan, dan valt ook niet goed uit te leggen hoe het voelt. Het was geweldig en we hebben veel meer dieren gezien dan we hadden verwacht. In het begin stonden we nog stil bij iedere diersoort, omdat je natuurlijk niet zeker weet of je die soort nog een keer gaat zien, maar uiteindelijk hebben we van de meeste soorten tientallen tot honderden dieren gezien. Olifanten, giraffen, buffels, nijlpaarden everzwijnen, 1 schildpadje, vele soorten vogels en vooral heel veel antilopen (waarvan er zo'n 4 soorten waren).

Hier volgt een kleine fotocollectie:

Neushoorns waren er natuurlijk niet, en helaas zijn er een paar soorten die we niet hebben gezien: leeuwen, luipaarden en hyena's. Deze zijn ook erg zeldzaam in het park. We hadden gelukkig wel een goede gids, die ons veel kon vertellen over het park, de dieren en wat de dieren die we zagen aan het doen waren. Ook het landschap was prachtig en we hebben allemaal genoten van elke seconde. Om 12 uur namen we de veerboot terug, om even te lunchen en te relaxen bij de camping.

Om 2 uur begonnen we aan een bootsafari op de Nijl, richting de Murchison Falls, met de hoop om veel nijlpaarden, krokodillen en andere dieren te zien. De boot was een soort van dubbeldekkerboot, en omdat er al veel mensen waren, was het onderste deel al vol, en moesten we boven midden in de brandende zon zitten. Toen we eenmaal gingen varen, viel de hitte gelukkig wel mee. We hebben erg veel nijlpaarden gezien, een paar krokodillen, weer vele soorten vogels en soms langs de kant nog wat antilopen en everzwijnen.

De bootsafari duurde zo'n 2 à 3 uur.

Eenmaal aangekomen op een aardige afstand van de twee watervallen, begon het zware werk; een wandeling naar boven de watervallen met de hitte en de extreem hoge luchtvochtigheid die ons tegenwerkten. Er waren verschillende uitkijkpunten en het waren erg mooie watervallen, dus het was wel de moeite waard. Hassan wachtte ons op bovenaan de watervallen, dus na een tijdje rondgelopen te hebben bovenaan de watervallen, zijn we weer teruggereden naar de camping.

Zondagochtend zijn we nog vroeger opgestaan, omdat we om 6 uur moesten vertrekken voor de chimpansee-tracking. Na weer een klein anderhalf uur schudden en stuiteren, kwamen we aan bij het centrum van de chimpansee-tracking. Er was alleen nog niemand, waardoor we bang waren dat we e vroeg waren opgestaan. Gelukkig kwam er toch al snel een ranger aan, die onze gids zou zijn voor de tracking.

Ikzelf vond het erg gaaf om door de jungle te lopen en de rest vond het ook wel prima, alleen Lisa was wat minder blij met de spinnen en kriebelbeestjes. Het was echt zo'n jungle zoals je je een jungle voorstelt: één groot groen bos vol met planten, bomen, lianen, insecten en continu geluid op de achtergrond van insecten en vogels.

De gids had de avond ervoor de groep chimpansees nog gezien, dus we liepen eerst naar die plek toe, maar hier waren ze niet meer. De chimpansees lieten zichzelf ook nog eens niet horen, waardoor de gids zelf moest kiezen welke kant we op zouden gaan. Na een tijdje bleek echter dat we de verkeerde kant op waren gegaan, want ineens hoorden we chimpanseegeschreeuw van ver achter ons komen. We zijn natuurlijk meteen die kant op gelopen en uiteindelijk hebben we de groep chimpansees ook gevonden. Ze zaten allemaal een beetje verstopt in de bomen, waardoor het even duurde voordat we ze allemaal konden zien. Het was een groep van 10 à 15 chimpansees, en het waren op 1 na alleen maar mannetjes.

Na ca. een kwartier begonnen de mannetjes te vechten, metveel geschreeuw als gevolg. Intussen waren er ook andere groepen chimpansee-trackers aangekomen, omdat onze gids aan de andere gidsen die bezig waren, onze locatie had doorgegeven. Het gevecht ging over wie het vrouwtje zwanger mocht maken, hebben we ons laten vertellen. Dit vechten en schreeuwen hield de hele tijd dat we bij de chimpansees waren aan. Ik vond het ook erg leuk om te zien en horen. Na de chimpansee-tracking zijn we weer teruggereden naar Kampala en daar hebben we niet zo veel meer gedaan.

Een halve week lijkt me wel weer genoeg, dus iemand anders zal nog over maandag en dinsdag schrijven. Op deze dagen zijn we gewoon weer hard aan de slag gegaan!

Geschreven door Jasper

Je blijft je verbazen

Na een relaxte zondag, waarin we weinig hebben ondernomen, ben ik maandag met Suzanne meegegaan naar het Agape project. `s Morgens gaan we eerst naar het drop-in centre, waar straatkinderen naartoe kunnen om zich te wassen en tussen de middag een maaltijd krijgen. Dit is soms de enige maaltijd die ze per dag krijgen.

Daarnaast is er een teacher aanwezig, die de jongens les geeft. Ik was er nog maar net, toen Geoffrey, de initiatiefnemer van het project, me vroeg of ik met hem mee wilde gaan naar zijn dochter. Zij is 16 jaar en hoog zwanger. Hij had al een tijd niets van haar gehoord en wilde haar opzoeken. Ik mocht mee voor de ervaring. Het meisje verblijft in een tehuis voor zwangere tienermeisjes en bleek niet zijn eigen dochter te zijn. Geoffrey heeft haar van straat gehaald, waar zij 3 jaar geleefd had. nadat het beter met haar ging, is zij naar school gegaan om haar diploma te halen. Dit heeft ze dus niet gehaald, omdat ze zwanger bleek te zijn. Wanneer zij bevallen is, moet zij binnen een maand het huis verlaten. Zij heeft geen familie en er is nog geen oplossing voor haar en de baby. Zeer schrijnend dus. Het enige waarmee ik haar heb kunnen helpen, is met een stapeltje babykleertjes, uit de grote verzameling die we hebben meegenomen.

Terug op het drop-in centre waren een aantal jongens met leiding bezig met het begin van een moestuin. Hier komen oa tomaten, wortels en boontjes in. We hebben plannen gemaakt wat we deze week gaan doen. Hier zijn de materialen niet voor aanwezig, dus morgen eerst langs de winkel voor verf. Hiermee gaan we het craftlokaal versieren met platen. Daarna met de jongens gevoetbald en een tikspel gedaan. Dat was weer een tijd geleden dat ik dit had gedaan.

Om 1 uur zijn we met de boda naar het boys home gegaan. Hier wonen ongeveer 15 jongens die op straat hebben geleefd. Naast het huis staat een klaslokaaltje waar de jongens les krijgen. Voor dit lokaal hebben hebben we schoolborden geverfd. Bij het huis was een 18-jarige jongen, die in het huis heeft gewoond. Hij zit nu op een boardingschool, maar heeft nu vakantie. Omdat hij een wond aan zijn hand heeft, komt hij naar het huis om zich te laten verbinden. Ik heb een tijd met hem gesproken over zijn jeugd, dat hij op straat heeft geleefd. Hij heeft alleen nog zijn oma, maar zij woont ergens anders in het land. Wat het meest opviel was zijn dankbaarheid ten opzichte van het boys home. Zonder hen had hij niet kunnen bereiken, waar hij nu is. Hij heeft grootse plannen voor de toekomst. Zijn ogen glinsteren ervan. Een mooie ontmoeting.

Dinsdagochtend werden we wakker met het bericht, dat er niet aan de stal gewerkt kon worden. Dit omdat Ronald met zijn moeder naar het ziekenhuis moest. De mannen hebben er een toeristisch dagje van gemaakt. Ze zijn naar de moskee gegaan. Hier hebben ze een rondleiding gekregen en hebben van bovenaf de stad kunnen bekijken.

Daarna ergens heerlijk gaan lunchen. Nadat ze de regen hebben afgewacht (wat onmogelijk bleek) zijn ze naar de bios gegaan.

Suzanne en ik hebben eerst verf gekocht en schetsen op de muur gemaakt, om het craftlokaal van het drop-in centre gezelliger te maken. Een oudere jongen kan erg goed schilderen. Hij helpt ons met de schetsen en het schilderen.

Tussendoor met een aantal jongens gaan frisbeeen, maar voetballen vinden ze toch veel leuker. Tijdens de rit naar het boys home is het gaan regenen. In het boys home krijgen we een lunch, bonen met rijst. Eerst krijgen de jongens eten (bonen met posho). Aan een tafel gingen 3 jongens met elk een vol bord eten zitten. Ze schoven eerst 2 borden aan de kant en begonnen met z`n drieen uit het derde bord te eten. Toen dit bord leeg was begonnen ze aan het tweede bord en daarna aan het derde bord. Ik was erg nieuwsgierig waarom ze dit deden. Ik kreeg een mooie uitleg hiervoor. Wanneer je je eigen bord leeg eet, dan ben je in je eentje klaar. Misschien moet je dan wachten op de anderen. Eet je met elkaar ben je allemaal tegelijk klaar. Dat is veel prettiger. Bijzonder, zo had ik het nog nooit bekeken.

Na de lunch ben ik de schoolborden voor een tweede keer gaan verven. Er is ook een Duitse vrijwilligster, zij is met de jongens van wol armbandjes gaan maken. Dit was geweldig om te zien. Alle jongens waren geconcentreerd aan het werk en waren erg behulpzaam naar elkaar toe. En ondertussen maar regenen!

De weg naar huis was toen weer een hele belevenis. De straat dichtbij het boyshome zit vol met kuilen, die nu vol zaten met water. Op een aantal plaatsen stroomde het water over de weg, samen met een heleboel afval. Het is sowieso een hele belevenis om op een boda door de stad te rijden.

Toen iedereen `s avonds thuis was besloten we om eten te bestellen, omdat we geen zin hadden om te koken. Dat hadden we beter wel kunnen doen. We hebben bijna 2 uur op het eten gewacht, wat een gedoe.

Vandaag zijn Ben en Wouter weer aan het werk gegaan aan de stal. Aan de zijkant wordt er een opslagruimte aangebouwd.

Lisa is weer naar de kinderen gegaan. de planning was dat ze met elkaar een rolex zouden gaan eten, maar helaas kon Lisa niet weg bij de kinderen. Ze moest de baby`s eten geven.

Jasper is vandaag met mij meegegaan met als doel het geven van les in zelfverdediging. De jongens waren allemaal erg enthousiast. En Jasper vond het gelukkig ook erg leuk om te doen, al was het af lastig het in het Engels te vertellen. Op het drop-in centre waren 2 jongens die ervaring hadden met taekwondo, dat gaf een leuke herkenning. Voor en na de les heeft hij fanatiek met ze gevoetbald.

Ook de jongens in het boys home reageerden erg leuk en deden goed mee, ondanks de warmte. Zij konden er geen genoeg van krijgen. Het is zo goed bevallen, dat er volgende week een vervolg op komt.

Vanavond weer gekookt in het donker. Gelukkig ging tijdens het eten het licht weer aan. Hierdoor kon er vanavond een fanatiek potje geklaverjast worden.

Geschreven door Miranda

De vorderingen van het cowshouse & andere belevenissen

Hallo allemaal, hier een update vanuit het verre Afrika.

Met z'n allen hebben we hier flink doorgemetseld aan de stal, dit met goed resultaat want alle muren en pilaren staan nu als een huis. Na het precieze metselen was het tijd voor het grove hak en sloop werk, want de muren in de stal moesten neergehaald worden. Iedereen heeft zo een stukje van de oude muur gesloopt, tot er niets mee van over was dan puin. Toen we al het puin van die muren weg aan het ruimen waren kon je pas echt goed zien hoe groot de stal eigenlijk geworden is. Dat hebben we toch maar even mooi gedaan!

Vrijdagavond zijn we met zijn 8en lekker uit eten geweest bij restaurant Mediteraneo als een soort afscheidsdiner van Judith die zaterdag weer naar huis toe gaat, en Anouk die maandag ook vertrekt.

In het weekend hadden we een excursie gepland. Onder leiding van een gids hebben we een wandeling gemaakt over een eiland in het Victoriameer. We hadden allemaal wel een beetje behoefte om iets heel anders van Afrika te zien dan alleen de stinkende stad waar we in zitten. We zijn op zaterdag om 9 uur vertrokken met de taxi richting een boot oversteek plaats. Om vervolgens met het bootje over te varen naar het eiland.

We vaarden op een gegeven moment door een heel smal kanaaltje als een soort Indiana Jones tussen het oerwoud door. Er vlogen daar hele mooie king fisher vogels.

Bijna bij ieder hutje werden we heel erg enthousiast toegeroepen met 'hey mzungu!' door alle kinderen. Wat betekend hey blanke. Door ons verschil in huidskleur zijn we voor iedereen echt ontzettend interessant. De gids kon ons heel erg veel vertellen over alles wat we tegen kwamen onderweg, welke gewassen er groeien (er groeien heel veel bomen met jackfruit dat is een heel groot soort vrucht. We hebben de kans gekregen om een jackfruit te kopen bij een hutje en we hebben het ook geproefd. Lekker zoet fruit wat niet heel sappig is maar wel heel plakkerig.)

Ook vertelde de gids welke dieren er leven, hoe de hutjes gemaakt worden, hoe er bakstenen met de hand gemaakt worden. Het was interessant om te zien wat de oorsprong is van die bakstenen, omdat wij natuurlijk veel bakstenen gebruiken tijdens de bouw van de stal.

Het was wel een hele pittige wandeling van ongeveer 15 km en in de warme Afrikaanse zon is dat best wel zwaar. Maar uiteindelijk hebben we het einde bereikt en zijn we weer terug gevaren.

Zondag hadden we spierpijn en waren we moe. Daarom hebben we besloten om lekker rustig aan te doen. `s Middags zijn we gezellig gaan lunchen in de stad en hebben we wat boodschapjes gedaan. We waren van plan om naar een craft markt te gaan daar verkopen ze allerlei handgemaakte spullen en souvenirs. Maar het begon weer eens flink te regenen dus dat ging niet door helaas, de volgende keer beter. Op Maandag zijn Jasper, Wouter en Ben verder gegaan met het bouwen aan de stal. hier hebben zij de voerbakken voor de koeien afgemaakt, zaterdag hadden de twee mannen hier al een start aan gemaakt.

Ook hebben ze de vloer geëgaliseerd op de plaatsen waar de oude muren stonden. Alleen konden ze toen niet verder want het beton was op. Miranda is naar het project Agape gegaan, vanaf nu zal zij zich daar inzetten. Ze heeft daar samen met de kinderen spelletjes gedaan en zaadjes geplant voor een moestuin.

Ik ben de hele dag bij het project Nafasi geweest. Daar was Anouk vandaag voor het laatste dus we hebben samen voor de kinderen lekker Hollandse pannenkoeken gebakken. De kinderen vonden het heerlijk en willen voorlopig iedere dag wel pannenkoeken eten als lunch. Ik ben van plan om hier nu voorlopig te blijven en bij dit project te helpen. Vandaag heb ik gesproken met Jackie, de directrice, over de achtergronden van de kinderen die op dit moment opgevangen zijn in het tehuis. Dit was heel erg interessant en best heftig soms om te horen over wat sommige kinderen al meegemaakt hebben. De afgelopen dagen dat ik daar geweest ben heb ik geholpen met het opknappen van de slaapkamers van de kinderen. Voorheen waren de kamers erg leeg. maar nu hebben we bij iedere kamer een gekleurde behangrand gemaakt en de rest van de kamer versierd, voor de meisjes kamer bloemen en vlinders. De jongens kamer auto`s en verkeersborden en in de babykamer zijn nu sterren, zonnetjes en maantjes geplaatst. Later ga ik gordijnen maken voor in de kamers omdat dat ook heel erg veel kleur in de kamers zal brengen.

Geschreven door Lisa

Hoe gaan we de krachten verdelen?

Vanochtend weer vroeg begonnen. Het was de bedoeling om de muur tot 1m en daarna de drie kolommen verder op te metselen. Eerst de gereedschappen klaargelegd en specie aangemaakt (lekker sjouwen met kruiwagens zand en jerrycans met water). De betonmolen bestaat hier uit één man die het zand en cement door elkaar blijft scheppen tot het goed gemengd is, daarna aanmengen met water in het midden. Naast de metsel troffeldie wij hebben aangeschaft bracht Ronald een extra exemplaar mee. Hierdoor konden Miranda, Lisa en Wouter zeer voortvarend met het vullen van de voegen aan de slag! Ben en Jasper hebben de oude omheining, of wat daarvan over was, alvast weggehaald. Een flinke klus. Bij de stal werd een Kameleon ontdekt door één van de mannen, deze werd natuurlijk uitgebreid gefotografeerd en gefilmd door Jasper.

Miranda heeft Eva de afgelopen dagen verder instructies gegeven inzake voetreflex therapie. Uitsluitend de ontspannings therapie omdat het anders te complex wordt om in zo'n korte tijd over te dragen. Ook heeft Miranda geholpen met het maken van de halfjaar rapportage, Eva kan niet zo goed met de computer omgaan. Jasper en Wouter hebben hierbij ook om de beurt geholpen om mooie tabellen te produceren. Eva wilde graag op de foto met Miranda om bij het rapport te doen dus die fotoshoot heeft Jasper vanochtend verzorgd.

Na de teabreak hebben we nog even kunnen metselen en omheining slopen tot de regen het werken onmogelijk maakte. Snel de muren afgedekt met houten planken zodat de nieuw aangebrachte lagen in iedergeval blijven staan. We hebben nog even afgewacht of de regen over zou gaan, maar daar zag het niet naar uit. Lisa is toen naar Nafasi gegaan, Wouter en Ben zijn naar huis gegaan en hebben er samen een gezellige middag van gemaakt.

Omdat de school na vandaag gesloten is en er tijdens de bouw van de stal meestal werk is voor 2 a 3 van ons, zijn Miranda en Jasper na de teabreak met Inge bij een ander project gaan kijken. Dit betreft een project welke sinds kort ook wordt ondersteund door Doingoood. Hier wordt de revalidatie van kinderen met een beperking na een operatie begeleid. Op zich een mooi project de reisafstand is echter wel een probleem, misschien dat er dichter bij huis nog wat te doen is. Met z'n drieën hebben zijheerlijk in de stad geluncht.

Lisa gaat de komende weken 's ochtends werken bij Nafasi Welfare Homeen komt's middags als de kids daar liggen te slapen lekker helpen bij de bouw. Beide vindt ze erg leuk om te doen.

Miranda of Jasper gaat dan waarschijnlijk aan de slag bij Agape Ministries. E.e.a. is afhankelijk van Jasper zijn voorkeur. Indien Jasper bij Agape aan de slag gaat, bijvoorbeeld om wat Tang Soo Do zelfverdedigingstechnieken aan de kids te leren, komt Miranda helpen bij de bouw of andersom. We houden jullie op de hoogte.

Geschreven door Ben.

Het begin van de 2e week

Op dinsdag zijn we weer vroeg op gestaan om weer om 8:15 aan het werk te kunnen. Toen we op het project aan kwamen waren de andere mannen er nog niet, dus moesten we even wachten totdat ze aankwamen. Wanneer de mannen er waren gingen we hout aan de fundering maken zodat het beton later niet weg zou gaan. Toen dat erop zat gingen we de zakken betonpoeder halen en moesten we ook zand en steentjes in kruiwagens bij elkaar doen en jerrycans water halen. Dat moest door elkaar gemixt en dat werd dan het beton. Terwijl het beton werd gestort konden we niet veel doen met elkaar, want er was 1 iemand aan het mixen, 1 iemand het beton aan het verdelen en 1 iemand het beton aan brengen van waar het werd gemixt en waar het moest komen, dus de 2 mannen en Ben waren aan het werk en Lisa, Jasper en ik deden maar wat anders.

Later gingen Jasper en ik naar Joseph (therapeut) om te helpen bij een therapie voor de kinderen. Toen we terug kwamen was al meer van de helft van de vloer vol beton. Rond half 1 was het tijd voor lunch, en raad eens wat het was... POCHO AND BEANS!!! Wanneer de vloer vol was konden we niks meer doen, dus gingen we naar huis toe. Na een tijdje gingen we naar Nakumat Oasis om boodschappen te doen en spullen voor het eten 's avonds te halen, dat was gewoon kip, boontjes en aardappelen. De volgende dag gingen we het hout om het beton weg halen, want dat was hard geworden.

Daarna gingen we allemaal bakstenen pakken en gingen de mannen cement maken, daarvan begonnen we een muur te bouwen op het beton. De bouwvakkers legden de stenen op elkaar en wij deden het cement verticaal tussen de stenen.

Na ongeveer 3 uur was de muur 3 lagen hoog en op sommige plaatsen 4 lagen. Voor de lunch gingen Miranda, Jasper en ik naar huis en bleven Ben en Lisa nog bezig met bouwen.

Lisa ging ook naar Anouk, maar ze kon daar niet naar binnen (de poort zat dicht), dus ging ze weer terug naar Ben. Later kwamen die ook naar huis. Ondertussen is het al bijna tijd om te eten, dus ga ik stoppen met schrijven, want de pannenkoeken moeten worden gebakken.

Geschreven door Wouter.

Nieuwe belevenissen

Ondertussen zijn we weer een paar dagen en veel ervaringen verder. Donderdag zijn we `s morgens toch maar om 8 uur begonnen ipv 9 uur, zodat we een extra uur konden maken op een tijdstip dat het nog niet zo warm is. Ben en de kinderen zijn gewoon doorgegaan met graven en sjouwen.

Zelf heb ik eerst nurse Eva geholpen met het knippen van pleisters om de wonden van kinderen te verbinden. Daarna 2 massages gegeven, waarvan 1 aan 1 van de kinderen. Ze vond het heerlijk, fijn om te horen.

Na de teabreak ben ik gaan helpen met scheppen en sjouwen. We hadden de hoop dat het deze dag klaar zou zijn, maar helaas. Toen we op vrijdag kwamen moest er nog een geul gegeraven worden voor de fundering en er moest nog een extra stuk weggehaald worden waar een afdak komt, zodat de koeien in de schaduw kunnen staan.

Terwijl wij hard aan het werk waren is ineens de koe ontsnapt. Ze zat vast aan een lang touw. Dit touw is echter oud, de hekken rondom de wei zijn niet meer dan een paar palen. Het prikkeldraad heeft ooit vastgezeten, maar ligt nu hier en daar verspreid op de grond. De koe heeft de benen genomen en rende het schoolterrein op. Wat volgde was een hoop geschreeuw en paniek bij de kinderen. Het viel niet mee om de koe weer terug te krijgen op haar eigen plekje. Het touw zit weer vast, maar echt veilig is het dus niet. We hopen dan ook dat er nog geld over is, nadat de stal af is. Dan kan er een nieuwe omheinig geplaatst worden en kan Fortunate weer rustig grazen, zonder de kinderen lastig te vallen. Wil je ons project financieel ondersteunen om ook de omheining te kunnen kopen? Dat  kan nog steeds via deze link.

Op zaterdag is er doorgewerkt. In de geul is er een begin van de fundering gemetseld en binnenin liggen grote stenen, waarop het beton wordt gestort. Hier zijn we vandaag mee verder gegaan. Hierbij kregen we nog wat hulp van kinderen van de school. De basis is nu gelegd en als het goed is wordt morgen het beton gestort. We waren precies op tijd klaar, voor de regen en onweer.

Lisa is vandaag met Anouk (vrijwilligster) meegegaan naar haar project. Dit is een project waar kleine kinderen tijdelijk worden opgevangen totdat ze teruggeplaatst kunnen worden bij hun familie of bij een ander veilig thuis. Anouk is bezig met het verfraaien van de slaapkamers van de kinderen en kan hierbij de creatieve geest van Lisa goed gebruiken. Momenteel is ze nog niet terug, dus verhalen daarover volgen nog.

Naast onze werkzaamheden op de projecten beleven we natuurlijk ook genoeg andere dingen. Zo is een van de bekende en favoriete lekkernijen rolex. DIt is een soort pannenkoek (chapat) met daarop gebakken ei met daar in een beetje groente, zoals wortel, tomaat, kool. Dit kun je bij heel veel kraampjes aan de weg kopen. Donderdagmiddag ben ik met Jasper op zoek gegaan om dit voor de lunch te halen. Bij een of ander groezelig kraampje zagen we dat we ze daar konden kopen. De prijs van een rolex is 1500 shilling, wat nog geen 50 eurocent is. Dit stond ook op het bord. Waar je hier heel erg op moet letten is dat ze je wel een goede prijs berekenen, zeker omdat we blank zijn. Dus werd er direct gemeld dat de rolex 2000 shilling was, maar daar trappen we natuurlijk niet in. Ook al is het voor ons geen geld, het gaat om het principe. Uiteindelijk er toch gewoon1500 voor betaald. De rolex was heerlijk.

Een ritje op de boda naar ons project kost ons 2000 shilling pp. Het is een ritje van 5 minuten. Gaan we naar het winkelcentrum dan zijn we 5000 shilling kwijt voor een rit van 10 à 15 minuten, ligt aan het verkeer. We crossen dan overal tussen door. Soms ziet het er wel gevaarlijk uit, maar het gaat prima.

Toen we vrijdag middag thuis kwamen hadden we geen stroom, dat komt natuurlijk wel vaker voor. Er werd gezegd dat met een half uurtje de stroom er weer op zou staan......ja, natuurlijk! We hebben heerlijk in het donker gekookt met behulp van een zaklampje en daarna heerlijk gegeten in het licht van een paar kaarsjes, This is Africa!

Dit weekend waren we vrij, maar ook toen zijn we vroeg uit de veren gegaan. Anouk, Susanne en Judith hadden het plan om naar JInja te gaan en daar te gaan raften op de Nijl. Dat was een geweldig idee, dus zijn we met ze meegegaan. Zaterdagochtend zijn we om half 7 met de boda naar het winkelcentrum gereden, waar we door een shuttle werden opgehaald om naar Jinja gebracht te worden. Na een rit van bijna 3 uur werden we afgezet bij een verkeerde plaats, maar uiteindelijk kwamen we goed terecht, het backpackershotel. Daar slapen we met z`n achten op 1 kamer, heel gezellig. Onze spullen neergezet en op de boda het centrum ingegaan. Daar leuke winkeltjes bekeken met allerlei crafts (handgemaakte spullen). Heerlijk gelunched in een binnentuin. Wat een leuk plekje was dat.

`s Middags op zoek gegaan naar de source of the Nile, maar het bleek dat we 5 keer zoveel moesten betalen voor de entree dan de Oegandezen en daar hadden we toch geen zin in. `s Avonds gegeten in het hotel, wat een langdurige kwestie was. Op de thee hebben we zeker 3 kwartier moeten wachten. Op een gegeven moment toch maar eens gaan vragen. Het bleek dat er maar 1 persoon in de keuken stond. Waarschijnlijk kon deze persoon maar 1 gerecht tegelijk klaarmaken. Wanneer je dus met 8 personen eet, duurt het erg lang voordat iedereen iets heeft en eet je gewoon op toerbeurt.

De volgende dag zijn we gaan raften, wat weer een geweldige ervaring was. Vanaf 15 jaar mocht je van de zware watervallen af. Jammer voor Wouter. Samen met hem ben ik in in de safeboat gegaan, die de minder zware watervallen nam. Toch hebben we ons prima vermaakt. Het was erg leuk om de anderen, die met elkaar in een boot zaten, van de watervallen te zien komen. Daarbij genoten van de omgeving. Arenden en zelfs een grote hagedis gespot. 

Toen de rafts net op het water waren en de veiligheids instructies waren gegeven cirkelde er een grote Afrikaanse fish-eagle rond die probeerde een vis te vangen. De instructeur Hassan ging er met onze groep op af en vond een hele grote vis (80cm), die nog "vers" was. Deze werd achter de raft gebonden, Judith had hier grote moeite mee, stel dat je omgaat en je komt in aanraking met die vieze vis, ieuwww! Gelukkig bleek het plan van Hassan anders, er bevondt zich een groepje spelende kinderen voor de eerste versnelling zij waren daar lekker aan het spelen en zij mochten de vis hebben. Helemaal goed!

Na een lange (3,5u) hobbelige busrit waren we zondag avond laat terug, dus direct ons bed ingegaan om vanmorgen weer fris op te staan.

Geschreven door Miranda (en Ben)

En nu..... aan de slag!

Vanochtend weer op de boda's naar de school gereden. Blijft een spektakel door het drukke verkeer. Toen we aankwamen misten we Wouter....! Help! Gelukkig kon een van de boda drivers bellen met de driver van Wouter om hem de juiste richting uit te laten rijden. In Afrika word niet echt gebruik gemaakt van straatnamen, alleen de hoofdwegen krijgen een naam. Je moet de driver dus aangeven naar welke "buurt" je wilt en zelf goed opletten, zodra je de locatie herkent waar je naartoe wilt even met de driver afstemmen dat hij daar ook daadwerkelijk stopt.

Vandaag ging het werken aan het project daadwerkelijk van start! We waren rond 9u op de school. Vanuit de aannemer waren er al twee man hard aan het werk met pikhouwelen om de grond waar de stal zal worden uitgebreidt te egaliseren. Natuurlijk hebben wij onze mouwen opgestroopt en zijn volop mee gaan helpen. Het is een enorme klus waar we in Nederland waarschijnlijk even een graafmachine voor zouden laten komen.

De nodige blaren verder kwam de directrice rond 13:00u om ons naar huis te sturen. Ze wilde niet dat we nog langer door zouden werken omdat we deze warmte niet gewend waren. We kregen eerst wat te drinken en te eten waarna we naar ons verblijf werden teruggebracht. Achteraf had ze gelijk en was het inderdaad beter om onze rust te nemen. We moesten morgen maar weer terug komen met nieuwe energie!

's-Middags zijn Miranda, Lisa en Ben naar het openingsfeest van het Agape project gegaan. Anniek, Suzanne en Judith hebben hier de afgelopen weken veel renovatie werkzaamheden verricht. Het drop-inn centre is enorm opgeknapt, van een bouwval tot een prettig verblijf voor de kinderen. Echt petje af voor wat daar in korte tijd voor elkaar is gebracht! Het was verder een geweldige ervaring, kinderen die spontaan op je af komen, je een hand geven en zich aan je voorstellen (zie je de kids in Nederland niet zomaar doen). Er werd een toneelstuk opgevoerd door de straatkinderen en door de leiding werden de volunteers in het zonnetje gezet. Erg mooi om te ervaren hoe dankbaar deze mensen zijn met de hulp die we als vrijwilligers bieden.

Die blanke mensen blijven bijzondere verschijningen. Regelmatig kroop er voor en tijdens de voorstelling en de verschillende liedjes die gezongen werden een kindje bij één van ons op schoot. Je werd dan even goed geobserveerd! Natuurlijk moesten we ook op de foto.

Wederom een zeer geslaagde dag in het mooie Afrika!

Geschreven door Ben.

De eerste dag op het project

Vandaag is de eerste dag dat we naar de school voor gehandicapten gaan met de hoop dat de aannemer er is met de materialen voor het kleinveeproject, zodat we ermee aan de gang kunnen. Dus weer op de boda (allemaal bij iemand achterop) er naar toe. Helaas was de directrice van de school niet aanwezig zoals afgesproken, maar gelukkig was Joseph, de fysiotherapeut, bereidt om ons een rondleiding over het terein en de gebouwen te geven. Er verblijven veel kinderen met een beperking. Naast het leren lezen en schrijven, krijgen deze kinderen fysiotherapie en ergotherapie. Daarnaast krijgen ze les in praktische vaardigheden, zoals naaien, leerbewerking,het maken van sieraden en het verzorgen van de koeien.

Ondertussen was de directrice aanwezig. met haar hebben we de plannen besproken. de aannemer en de materialen waren nog niet aanwezig, maar hij zou die middag langs komen om met ons kennis te komen maken en te vertellen wat we kunnen gaan doen. Om nader kennis te maken, zijn we alle 5 op een afdeling ingezet om mee te draaien. Lisa en Wouter zijn naar een klas gegaan met jonge kinderen. daar was een verjaardagsfeestje aan de gang waarbij ze hebben gedanst en gezongen en spelletjes hebben gedaan. De kinderen vonden het erg interessant en wilden allemaal de aandacht hebben. In de middag waren er geen lessen en hebben Lisa en Wouter met de kinderen buiten gespeeld en gezellig gekletst.

Ben en Jasper zijn met de fysiotherapeut meegegaan en hebben nieuwe talenten ontdekt. Zij hebben meegeholpen met een soort sensorische therapie, waarbij ze 1 op 1 met een kind bezig waren. Er werden verschillende muziek nummers gedraaid, bij ieder nieuw nummer moesten ze de kinderen verschillende materialen laten voelen over het hele lichaam, zoals een ijsklontje, een borstel en een sponsje. `s Middags hebben ze geholpen met therapie bij andere kinderen. het was een bijzondere ervaring voor de mannen en beide waren er erg enthousiast over.

Tijdens de kennismaking met de directrice vertelde ik haar van mijn opleiding voor reflexologie en zij was direct enthousiast. Zij vroeg of ik hen daar iets van wilde leren, wat ik natuurlijk erg leuk vind om te doen. Ik mocht naar de schoolnurse en ook zij reageerde heel positief. Dus heb ik haar uitgelegd wat het inhoud en voorgesteld haar voeten te masseren, zodat ze het kon ervaren. Dat vond ze een uitstekend idee, waarna ze een groot gedeelte van de staf heeft uitgenodigd om ook een voetmassage te komen halen bij mij. Oke, dat was niet precies mijn bedoeling, maar ik vond het wel leuk. Ondertussen heb ik aan de schoolnurse de grepen laten zien en voorgesteld dat ze zelf eens een massag wilde geven, zodat ik haar daarin kon begeleiden. Dit ging heel goed en er kwamen steeds maar mensen langs voor een massage. Om 4 uur zouden we naar huis gaan, terwijl er nog iemand zat te wachten. Afgesproken dat we iedere dag 2 mensen masseren en dat ik daarna met de rest van het gezin het verblijf van de koeien ga restaureren. De aannemer was gelukkig langs gekomen en heeft verteld van de plannen. In de stal is ruimte voor 2 koeien, maar ze willen graag 3 koeien houden. Hiervoor moet eerst een stuk grond geëgaliseerd worden, waarna de stal vergroot kan worden. Wanneer er nog geld over is moet ook het hek om de wei vernieuwd worden. Morgen gaan we er dus echt mee aan de slag (als de aannemer op tijd is en inderdaad zijn materialen bij zich heeft).

Geschreven door Miranda.