De laatste dagen

We zijn alweer een paar thuis. Vermoeid van de lange reis en verdwaasd door het missen van Malawi, hebben we de eerste dagen rondgelopen. Langzamerhand beginnen we een klein beetje te landen. De weken zijn omgevlogen. We hadden heel graag langer van Malawi willen genieten en ons steentje bij willen dragen bij de projecten. We hebben genoten van alles wat we hebben meegemaakt. Niet alleen onze bezigheden op de projecten, maar ook de uitstapjes die we hebben gemaakt, maken deze reis onvergetelijk. Het laatste weekend zijn we op safari geweest in Zambia. Een aantal foto`s hiervan kun je bekijken op het blog.

We hebben nog genoeg verhalen over onze reis. Tijdens ons verblijf in Malawi zijn we er niet heel vaak toe gekomen om het blog bij te werken. De dagen waren vol, vermoeiend en vaak zo voorbij. Daarbij kostte het reizen van en naar de projecten best veel tijd. Dit was niet echt erg, want onderweg was altijd veel te zien en te beleven. Rond 6 uur was het donker en dan wilden we ook echt in ons huis terug zijn. Bij thuiskomst hoopten we dat we water én stroom hadden, zodat we (warm) konden douchen. Helaas was dit vaker niet het geval, dan wel. Dan eten koken, wat zonder stroom op 1 gaspitje ook best een uitdaging is. Na het eten nog even relaxen en dan op tijd het bed in, want de volgende dag is het alweer vroeg dag.

Wat nog we nog niet verteld hebben en wat zeker het vermelden waard is, is Jasper zijn bezoekjes aan het ziekenhuis. Jasper is namelijk niet alleen in het ziekenhuis geweest om bloed te geven, maar heeft ook 2 dagen met de arts mee mogen lopen. Hij mocht mee de operatiekamer in. Dit is iets wat in Nederland niet zomaar kan. Hij heeft verschillende operaties mogen zien, zoals een aantal besnijdenissen, 2 keizersneden en een normale bevalling. Dit was voor hem natuurlijk een geweldige ervaring.

Jasper en ik hebben op het laatst helemaal onze draai gevonden. Jasper heeft de laatste week vaak geholpen bij een klas voor dove kinderen en hij is regelmatig meegegaan op outreach. In de dovenklas leerde hij het alfabet en de getallen in gebaren. Hierdoor kon hij in de klas een aantal kinderen extra aandacht geven. Hij heeft onder andere met ze gerekend. Ook is hij bezig geweest met het leren van braille. Een wens van de school was de aanschaf van een Perkins machine. Dit is een soort typemachine, waarmee in braille geschreven kan worden. Deze machine deze week aangeschaft! De opbrengst van de massages, die ik heb gegeven, is voor een groot gedeelte gegaan naar de aanschaf van de Perkins machine. Samen met spaargeld wat al was verzameld. Dit is natuurlijk geweldig. Vanuit het project gaan ze nu op zoek naar blinde en slechtziende kinderen, zodat deze les kunnen krijgen in braille. Er zijn al een aantal kinderen waarvan ze weten dat deze blind zijn, maar zij komen nog niet naar de school Ze gaan de kinderen bezoeken en hopen dat ze naar de school gaan komen. Op onze laatste dag is er een blinde jongen langs geweest, die eerst op bij de kliniek les had, maar nu op een blindenschool zit. Hij heeft een korte demonstratie gegeven van het apparaat. Hij kan nu tijdens zijn vakanties bij het project langsgaan om op de machine te oefenen. Dit kan onder begeleiding van een leerkracht, met verstand van braille.

In de kliniek heb ik vooral veel voetjes en handjes gemasseerd. Zo hadden de moeders even hun handen vrij en kregen de kinderen wat extra aandacht. De meeste kinderen vonden het allemaal wel prima, maar er ook een heel stel die begonnen te huilen zodra ze mijn witte mzungu gezicht zagen. Vooral de moeders moesten hier erg om lachen.

Op dagen dat er geen fysiotherapie was, heb ik geholpen bij de gedragstherapie. Tijdens deze momenten veel gesproken met de `gedragstherapeute`. Samen van gedachte gewisseld en hier veel van opgestoken. Het was ook erg leuk om te merken dat ze een aantal tips, die ik haar gegeven had, in praktijk bracht.

Vorige week donderdag was er in de middag epilepsiekliniek. Deze spreekuren worden 2 keer in de maand gehouden. per keer komen ongeveer 45 tot 70 kinderen en volwassenen. Er kwamen een aantal artsen uit een ziekenhuis uit de buurt naar de school. Dit zijn artsen die in dienst zijn van het ziekenhuis of die er als vrijwilliger aan het werk zijn. Zij verdeelden zich over de verschillende lokalen om spreekuur te houden. Jasper en ik hebben allebei het spreekuur van een arts mogen bijwonen, erg interessant. Aan de hand van de gesprekken met de ouders worden medicijnen tegen epilepsie voorgeschreven of aangepast. Zo nodig worden er andere medicijnen of middelen voorgeschreven, zoals medicijnen tegen malaria of antibiotica, wanneer de ziekte acuut is. Een man heeft zelfs een muskietennet meegekregen, om te voorkomen dat hij malaria zou krijgen. Malaria zorgt er bij hem voor dat hij epileptische aanvallen krijgt.

De medicijnen worden in potten aangeleverd bij de school. Hier moeten ze verdeeld worden in zakjes en worden zo op advies van de artsen meegegeven aan de kinderen.

Afgelopen dinsdag heb ik het resterende geld uitgegeven, wat gesponsord was via de massages. Samen met een medewerkster van de administratie zijn we de stad ingegaan. Daar hebben we een grote spiegel gekocht, die gebruikt kan worden bij onder andere logopedie en bij het aanleren van een goede houding. Daarnaast hebben we leerboekjes gekocht voor Engels, Chichewa en rekenen voor leergang 1 tot en met 8. De boekjes die niet in de winkel waren worden besteld samen met het bijbehorende boekje voor de leerkracht. Deze boekjes zijn speciaal voor de kinderen van de klas met special needs. Bij deze lessen ben ik een aantal keer aanwezig geweest. De lerares van die klas was helemaal blij met de boekjes. Al met al een goede besteding van het ingezamelde geld.

Al met al is het een enorm en veel omvattend project. Het bijzondere is dat alle benodigde financiën gesponsord worden. Er worden heel veel gezinnen mee geholpen. Het zijn allemaal gezinnen waarin 1 of meerdere kinderen een beperking hebben op wat voor manier dan ook. Deze gezinnen worden in de maatschappij niet zomaar geaccepteerd en ondersteund. We hebben gemerkt dat er iedere dag weer nieuwe kinderen aangemeld worden voor hulp, want er zijn verder heel weinig mogelijkheden voor deze gezinnen om hulp te krijgen.

Uiteraard zijn Jasper en ik nog een middagje naar Samalani school gegaan om te helpen met schilderen. Eerlijk gezegd was het ook wel even heerlijk om gewoon rustig te verven. Gezellig met het hele gezin. Geen huilende en schreeuwende kinderen in de buurt. Het is erg leuk op de kliniek, maar al die herrie kan aardig vermoeiend zijn.

De school ziet er nu geweldig uit. De schilderingen van Lisa zijn prachtig geworden.

Mede door alle sponsoring is de school mooi geschilderd, hangen er schoolborden in ieder lokaal, is ieder lokaal voorzien van een deur en eventueel een slot, is de muur rondom de school gerepareerd, zijn de toegangspoorten naar de school gerepareerd en voorzien van een slot. We zijn heel tevreden met het resultaat.

De laatste ochtend heeft het afscheid een belangrijke plaats ingenomen op beide projecten. Bij Children of Blessing waren we op de kliniek. Alle moeders en kinderen zaten in 1 ruimte en hebben voor ons gezongen en gedanst. Wat klinkt het gezang van deze vrouwen geweldig. Er is altijd wel 1 vrouw die het voortouw neemt en de rest gaat er als vanzelf achteraan. Iedereen zingt en klapt mee. Dit hebben we de afgelopen weken regelmatig meegemaakt en ik vind het geweldig. Wat een saamhorigheid van deze vrouwen.

Op Samalanischool zijn het kinderen uit de buurt geweest, die hebben gezongen en gedanst. De kinderen deden erg hun best om zo hard mogelijk te zingen. Na een afscheidswoord hebben we allemaal een certificaat uitgereikt gekregen.

De laatste middag hebben we met elkaar nog wat souvenirs gekocht op de craftmarket. Lisa had nog geen chips and salat gegeten, dus dat moest ook nog even gebeuren. Daarna terug naar ons huis, waar stroom en water was. Daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt, zodat we schoon en fris op reis konden.

Veel hoogtepunten en een paar kleintjes

Het is alweer een hele tijd geleden, dat we iets hebben geschreven. Het is dus hoog tijd hier verandering in te brengen. Om anderhalve week helemaal te beschrijven is wat lastig, dus ik hou het bij de vele hoogtepunten en een klein aantal dieptepunten.

Het grootste hoogtepunt is dat Lisa zich afgelopen vrijdag bij ons gekomen is. Dat is heel gezellig. Ze heeft een prima reis gehad, ook al was het nogal vermoeiend. Lisa komt mooie tekeningen maken op de pas geschilderde muren van de school.

Hoogtepunten;

* een letterlijk hoogtepunt was de beklimming van Nkhoma mountain. Dit is de 2e hoogste berg van Malawi. Het was een zeer pittige klim, maar het uitzicht heeft alles goed gemaakt.

* De school staat helemaal in de verf! De mannen hebben flink doorgewerkt. De naam van de school is er door een schilder opnieuw opgeschilderd. Ben en Wouter zijn nu bezig met het ophangen van de schoolborden en van deuren in de lokalen. Verder was de poort van de school kapot en wordt ook gerepareerd. De school is ommuurt, maar de muur staat niet meer overal recht overeind. Er is een metselaar ingeschakeld, ondertussen is de muur ook weer klaar. Deze ochtend kwam er wel een dieptepunt om de hoek kijken. De mannen hebben allerlei spijkers verwijderd. Deze spijkers heeft Wouter recht gehamerd, zodat ze klaar waren voor hergebruik. Helaas waren deze spijkers vanmorgen verdwenen. Ook de nieuwe paal van de poort is er uitgereden door de vrachtwagen die de stenen kwam brengen voor de muur. Dat is dus flink balen. Gelukkig lagen er nog wat kromme spijkers die rechtgeslagen konden worden. Naar de poort moet nog gekeken worden. Lisa heeft vandaag een citytour gehad en gaat morgen aan de slag met de tekeningen op de muren.

* Jasper en ik gaan regelmatig mee op outreach. Deze outreaches zijn op maandagmiddag en woensdagmiddag en op dinsdag en donderdag de hele dag. Dit houdt in dat w, meestal met een therapeut en een teacher, op stap gaan naar een wijk net buiten Lilongwe. Op deze verschillende locaties komen kinderen met een beperking die niet naar de locatie in de stad kunnen komen. Wanneer blijkt dat de ouders (moeders) regelmatig met de kinderen komen, wordt er een sponsor gezocht. Deze betaalt het vervoer voor de kinderen en de moeders, zodat ze vaker de kliniek kunnen bezoeken. De eerste keren zijn we samen met dezelfde outreach meegegaan. Nu gaan we steeds ieder naar een andere locatie. De reizen er naartoe zijn iedere keer een hele belevenis. Er zijn verschillende mogelijkheden om op die locaties te komen. Het kan zijn dat je gewoon met een minibus er naar toe kan. Op zich ook al een belevenis, omdat er altijd wel iets gebeurt. Er kunnen veel mensen in. Het record staat momenteel op 23. De chauffeur kan onverwacht besluiten een andere route te gaan rijden of je gewoonweg uit de bus zetten. Het kan zijn dat je met een taxi gaat. Vaak een gewone personenwagen. Hier kunnen met gemak 8 tot 12 mensen in. Daarnaast kan het zijn dat de taxi in een dermate staat is, dat hij in Nederland 10 jaar terug al afgekeurd zou zijn. Jasper heeft tijdens een outreach achter in een laadbak van een pickup gezeten. Afgelopen donderdag is hij een hele dag mee op outreach geweest. Op deze dag heeft hij 2 locaties bezocht. Het vervoersmiddel was een fietstaxi. De weg naar het eerste project was bergop en met tegenwind. Daarbij is Jasper niet 1 van de kleinsten, dus arme man die hem de hele dag achterop zijn fiets moest nemen. Behoorlijk avontuurlijk allemaal. Op de locaties aangekomen, is het altijd afwachten hoeveel kinderen er komen. Dit is iedere keer weer anders.

* Bezoek aan de stoffenmarkt. Dit heeft Lisa vandaag ook gedaan en haar eerste lap gekocht. Het zijn een aantal nauwe straatjes waar veel vrouwen stoffen verkopen. Ze noemen dit sitenges. Het zijn veelkleurige stoffen met allerlei prints. Deze sitenges worden overal voor gebruikt. Voornamelijk als omslagrok, zodat de kleding niet vuil wordt en als draagdoek voor kleine kinderen. Daarnaast kunnen ze gebruikt worden als hoofddoek, spuugdoek of slabber, je kunt een kind erin wikkelen en hem zo ophangen aan de weegschaal en je kunt hem gebruiken als luier.

Vorige week heb ik zelf ook sitenges aangeschaft, want op het project zit ik bijna altijd op de grond. De grond is erg stoffig. Daarbij kunnen kinderen kwijlen, spugen en ook plassen. Een sitenge lekt helaas wel door. Je begrijpt dat ik blij en met de sitenge, zodat mijn kleding iets langer schoon blijft.

* Een ander groot hoogtepunt was afgelopen weekend. We hebben een auto gehuurd en zijn naar Liwonde National Parc gereden. Ben heeft gereden, wat nog wel een uitdaging is, omdat in Malawi links wordt gereden. Op zich gaat dat natuurlijk wel aardig, maar wanneer je rechts in de auto zit, wordt de uitdaging nog iets groter.

Onderweg hebben we genoten van het land. Het is vrij droog, maar geweldig om doorheen te rijden. De doorgaande wegen zijn goed te berijden. je rijdt steeds door kleine en grotere dorpjes. Met name bij de grotere dorpen waren er kraampjes langs de weg met onder andere groente en fruit, vlees, kleding en crafts Rond deze kraampjes was het erg druk. In 1 dorp hebben we heel langzaam moeten rijden in verband met die drukte. Wat een kleurrijk geheel vormt dit. In het park hebben daar een bootsafari gedaan. Heel bijzonder! We kwamen veel nijlpaarden tegen, krokodillen, olifanten langs de kant en heel veel vogels. Op de terugtocht hebben we genoten van een geweldige zonsondergang. De volgende dag hebben we een game drive gedaan. Het park was erg mooi, maar helaas hebben we niet echt heel veel dieren gezien. Een beetje een dieptepunt dus. Op de weg terug zijn we langs capemaclear gereden, om Lisa lake malawi te kunnen tonen. Wat een paradijs is dat. Al met al een herlijk weekend waarin we veel indrukken hebben opgedaan.

Een klein dieptepunt tijdens deze reis waren de politie controles. Op zich zijn politiecontroles in Malawi geen bijzonderheid. Regelmatig staan ze midden op de weg en houden auto`s, bussen of tuktuks aan de kant. Dit hoeft geen probleem te zijn, maar wanneer je aan de kant wordt gehaald en je hebt je rijbewijs niet bij je, dan staat je toch een boete te wachten. De boete bedroeg 10.000 kwacha (ong 12 euro). De volgende dag werden we aangehouden omdat er te hard gereden was. Dit kostte ons 5.000 kwacha. Toen Ben zijn rijbewijs moest laten zien, kwam hij er goed vanaf door uit te leggen dat hij daar al een boete voor had gekregen.

Al met al een flink aantal bijzonder hoogtepunten, die we niet snel zullen vergeten. En die dieptepuntjes.......daar komen we wel overheen.

Children of Blessing

Ondertussen hebben Jasper en ik niet stil gezeten. Dinsdag zijn we begonnen op het schooltje Children of Blessing. Een klein gebouw met een paar kleine lokaaltjes en heel veel kinderen en hun moeders. Wanneer een kind niet voor zichzelf kan zorgen,eten, dan moet er iemand meekomen. dit zijn voornamelijk de moeders. Er wordt 5 ochtenden in de week les gegeven. Het programma is iedere dag hetzelfde. Van half 8 tot 9 uur vrij spelen. We werden om 8 uur verwacht. We waren iets later in verband met minibusperikelen, maar er was nog niemand. Rond half 9 kwamen de eerste mensen aan. Wij gaan assisteren bij de jongste kinderen. Er werden matten op de grond gelegd, waarop de kinderen konden spelen met onder andere blokken. Om 9 uur zouden de activiteiten beginnen, dit werd iets later. De groep van 30 tot 40 kinderen is verdeeld in 2 roepen. De ene groep (8 kinderen) krijgt schrijfles. Hier heeft Jasper bij geholpen. De anderen kregen in groepjes een activiteit als tekenen of stempelen, al naar gelang de mogelijkheden van het kind. Om 10 uur werd er al weer opgeruimd, maar nog lang niet alle kinderen waren aan de beurt geweest. De kinderen moesten nu met elkaar rijtjes opnoemen, de dagen van de week, de maanden van het jaar, kleuren, vormen, letters en cijfers. Heel bijzonder om te zien, omdat er maar een handje vol kinderen hieraan mee kon doen. Waarschijnlijk zal het merendeel hier nooit aan mee doen, in verband met hun beperkte mogelijkheden. Om half 11 krijgen de kinderen porridge. Dit is een zeer voedzame pap gemaakt van onder ander maïs, bonen, tarwe en suiker. De meeste kinderen moesten geholpen door hun moeder. Daarna is het buitenspeeltijd. De meeste kinderen kunnen zich echter niet zelfstandig voortbewegen, dus blijven ze in het lokaal. De teachers zitten in de tussentijd bij elkaar te kletsen. Om kwart voor 12 wordt er voorgelezen en wat gezongen en om 12 uur gaan de kinderen weer naar huis. Al met al voor Jasper en mij een vrij ontevreden gevoel. We hebben niet het gevoel dat we hier iets kunnen bijdragen. Toch gaan we, zoals afgesproken, op vrijdag weer, maar ook dan loopt de ochtend hetzelfde. We geven dan ook aan dat we liever in de kliniek helpen. Hierover later meer.

Dinsdagmiddag ben ik in een klasje gaan helpen voor kinderen van 18 plus met een beperking. Doordat er op andere scholen vakantie is, kwamen de meesten niet. Hier heb ik wel wat kunnen helpen bij de 4 kinderen die wel kwamen.

Jasper is ondertussen met Willemijn (stagiair) en Demi (vrijwilligster) naar het ziekenhuis gegaan. Daar zijn 2 andere vrijwilligers aan het werk. In het ziekenhuis is een ernstig tekort aan bloed, er is eigenlijk helemaal geen bloed. Deze 3 dapperen hebben bloed gegeven. Wees gerust, het ging allemaal met schone naalden en heel hygiënisch.

Woensdag zijn we naar de kliniek gegaan. We zijn allebei met een fysiotherapeut meegelopen en ik heb zelfs samen met de therapeut, oefeningen gedaan bij de kinderen. Het is een groep jonge kinderen die achterlopen in hun ontwikkeling. Deze kinderen wordt gestimuleerd om te rollen en/of te gaan zitten. De oefeningen worden hierop aangepast. Van de moeders, die er ook allemaal bij zijn, wordt verwacht dat zij ook met hun kind aan de gang gaan. Er zijn ongeveer 20 kinderen met hun moeders en een aantal broertjes/zusjes aanwezig. De moeders kletsen er lustig op los. De kinderen vinden de oefeningen niet altijd prettig en kunnen flink huilen. Dit alles in een vrij kleine ruimte geeft een chaotisch aanblik. Jasper is bij een groep waarbij de kinderen al wel kunnen zitten. Hen wordt geleerd te gaan staan. Om half 11 krijgen deze kinderen pap. Hierna worden ze aan een soort sta-tafels gezet. Dit zijn houten blokken met aan iedere kant banden met klittenband, waarmee de kinderen vastgezet worden aan de blokken. Hierdoor wordt het sta gevoel gestimuleerd. Ondertussen hebben de moeders een aantal liederen gezongen. Wat een enthousiasme gaat daar vanuit. Vanmorgen hebben we echt het gevoel gehad, iets te kunnen bijdragen op het project. `s Middags zijn we meegegaan op outreach. Op bijna alle dagen wordt er naar de omliggende dorpen gereisd, om daar kinderen therapie of les te geven. Een hele belevenis die we een andere keer uitgebreider uit zullen leggen.

Donderdag is er therapie voor kinderen met gedragsproblemen. Dit hele programma gaat in het Chichewa, waar wij natuurlijk niets van begrijpen. Gelukkig heeft de therapeut wel het een en ander aan ons uitgelegd. Het was een bijzondere ochtend. De moeders zijn enthousiast aan het zingen en het dansen geweest. Hierbij namen ze ook hun kinderen mee. Ook al had het kind hier helemaal geen zin in, het werd hardhandig in de kring gezet en heen en weer geschud. Wat een verschil hoe wij met kinderen omgaan. Zeker met kinderen met een beperking. Wij kijken naar wat het kind nodig heeft, maar zij vinden dat het kind altijd mee moet doen met de groep. Er was een jongetje die duidelijk autistisch was. Hij stond in de hoek met zijn vingers in zijn oren, omdat de hoeveelheid prikkels hem veel te veel was. Dat is echt sneu om te zien, omdat je weet dat het ook anders kan. Na porridge tijd, was het de bedoeling om aan de fijne motoriek te werken. Er was echter niets aanwezig. Er waren wel een flink aantal knuffels aanwezig. Ik heb voorgesteld om hiermee een soort snoezelactiviteit te doen. alle moeders kregen een knuffel voor hun kind en moesten deze over de armen, benen, buik en rug wrijven. het duurde even, maar uiteindelijk waren er een flink aantal kinderen heerlijk ontspannen. Mooi om te zien. Een aantal moeders was verrast door de reactie van hun kind. Misschien geeft het ze een mogelijkheid om dit thuis met hun kind te gaan doen, wanneer ze onrustig zijn.

In de middag zijn er weinig activiteiten in de kliniek, zodat we besloten een relaxmiddag te houden.

Zoals eerder gezegd zijn we vrijdag naar de school gegaan, maar dit voelde voor ons niet prettig. Jasper is in de loop van de ochtend naar de kliniek gegaan. Daar loopt ook een voedingsprogramma. Dit is niet alleen voor de kinderen van de school, maar ook voor de arme gezinnen uit de buurt. De kinderen moesten eerst worden gewogen en gemeten, waarna berekend werd hoeveel bijvoeding ze nodig hadden. Ze krijgen in ieder geval zakken porridge mee en daarnaast ook een soort pindakaas. Dit is aangevuld met extra eiwitten,vitaminen en mineralen. Hierdoor kunnen de kinderen aansterken.

Ze krijgen dit mee voor een 1 of 2 weken. Jasper heeft geholpen met het wegen, meten en uitdelen van de voeding. Een bijzondere ervaring voor hem.

In de middag waren er geen bezigheden voor ons, zodat we huiswaarts gegaan zijn.

Rond een uur of 2 contact gehad met Ben en Wouter, waarna we heerlijk in Town wat zijn gaan drinken. Na een rondje over de craftmarket, hebben we pizza gegeten. Daarna naar huis gebracht door Rachid. Het is hier namelijk om 6 uur al donker en in het donker gaan we niet meer over straat. Vanavond vroeg naar ben. Zaterdag ochtend worden we door Rachid al weer om 6.30 uur opgehaald om naar Nkhoma Mountain te rijden en deze te beklimmen.

Onderweg in de minibus...en aan het werk

Dinsdag ochtend gaan Wouter en ik met Willemijn de route naar ons project met de minibus en Tuktuk verkennen. We lopen het eerste stukje naar een t-splitsing vlak bij ons huisje. Het begint al goed, alle minibusjes die aankomen zijn voller dan vol en dat zegt wel wat in Malawi. Na een paar busjes te hebben aangehouden en zelf geconstateerd te hebben dat deze echt echt vol zijn besluit ik alvast een stuk verder te lopen zodat er nog maar 2 opstappers met de bus meehoeven, dat zou toch moeten lukken. Terwijl ik stevig doorloop naar de volgende hoofdweg hoor ik ineens een enthousiast getoeter vlak naast me. Het blijkt een Tuktuk met daarin een chauffeur en op de achterbank een passagier met Willemijn en Wouter. De chauffeur gebaart mij dat ik naast hem moet komen zitten. Even voor de beeldvorming, voorin mag alleen de chauffeur zitten met een soort brommerstuur waarmee hij het voertuig zo veilig mogelijk door het verkeer manoeuvreert. Achterin een klein bankje maar maximaal twee passagiers op vervoerd mogen worden. Nu zaten we dus met VIJF man in dit fantastische apparaat(!). Wel voor de prijs die we normaal voor de minibus zouden betalen, we blijven natuurlijk wel zuinige Hollanders. In de stad stappen we over in de Tuktuk van onze vertrouwde chauffeur William, hij zal ons iedere ochtend een stuk wegbrengen waarna we het laatste stuk naar ons project weer met de minibus zullen afleggen. Al met al zijn we iedere dag zo'n uur onderweg.

We stoppen uiteindelijk bij een soort eindstation, de minibusjes gaan hier niet verder en draaien terug richting de stad. Er blijven er een aantal staan wachtend op voldoende passagiers om de reis enigszins rendabel te kunnen maken. We stappen uit en lopen langs de vleesmarkt richting ons project, de oriëntatiepunten die we de vorige dag hebben meegekregen zitten er al goed in en zonder problemen bereiken we Samalani School. Blessings staat ons met een enorme glimlach op te wachten, na het bekende How are you? Fine and how are you? I'm fine too (het gaat namelijk altijd goed met iedereen en als het niet goed gaat zal men dit toch zeker niet direct melden) gaan we naar het huis van Samson, de oprichter van Samalani School. We maken kennis met een enthousiaste bevlogen man, hij blijft ons bedanken voor onze komst en het werk dat we voor de school gaan doen. Buiten staan een paar vrolijke buurt kinderen ons op te wachten en in Chichewa wordt ons gevraagd of we een foto van hen willen nemen. Ze vinden het geweldig als ik de foto op mijn telefoon laat zien.

We nemen de verfspullen mee en beginnen met het in de primer zetten van de drie lokalen. Na een tijdje komen we erachter dat de primer te snel gaat en dat verdunning absoluut noodzakelijk is. Blessings en Wouter gaan samen op pad om een fles parafine te bemachtigen. De winkel blijkt op zo'n 2km afstand te liggen. Heen hebben ze gelopen en terug de minibus gepakt. We verdunnen de primer en vervolgens lukt het ons om deze 1e dag al 1,5 lokaal in de primer te zetten. Best knap!

Terug nemen we weer de minibus. Er wordt weinig tot geen benzine in de tanks van deze busjes gedaan, zo ook weer bij deze bus. We stoppen (voor de zoveelste keer) bij een benzinestation en in een oud 5ltr kunststof kannetje, waar ooit olie in heeft gezeten, wordt 2 liter benzine gekocht. Deze wordt uiteraard niet in de tank gegooid terwijl de meter al een tijdje onder het oranje vlakje staat, maar ja, deze kan natuurlijk stuk zijn. Tijdens een inhaal manoeuvre merken we dat het busje geen power meer heeft. Best vreemd om te constateren dat de vrachtwagen die we met een redelijke snelheid in gingen halen er langzaam weer vandoor lijkt te gaan. We vallen echt stil en kunnen uitrollend achter de vrachtwagen langs naar de zijkant van de weg, want.....benzine op! Het kannetje wordt in de tank leeggegoten en we vervolgen onze reis naar het grote busstation in de stad. We stappen over en gaan richting huis. Eerst stappen we in de stad nog uit voor wat boodschappen. Er moeten slotjes gekocht voor de lockers die in ons huis zijn afgeleverd. Om een goed beeld van de prijs te hebben kijken we eerst bij de Game (soort Gamma) wat deze hier kosten. Vervolgens gaan we op de lokale markt deze slotjes kopen, hiermee steunen we de lokale ondernemers en niet de grote buitenlandse ketens. We stappen na de inkopen weer op de minibus, helaas de verkeerde. Bij een rotonde hebben we gelukkig al snel in de gaten dat we verkeerd dreigen te rijden, we stappen uit en lopen het laatste half uurtje naar huis.

Toen we uiteindelijk thuis waren na deze bijzonder lange reis werden we aangenaam verrast, we hadden zowel de luxe van stromend water alsook stroom. Een zeldzame combi die het nemen van een douche wel zeer aantrekkelijk maakt. Dat hebben we dus ook maar gauw gedaan.

's-Avonds zijn we met alle vrijwilligers gaan eten in een restaurantje in de stad, super gezellig en heerlijk gegeten!

Woensdag is het gelukt om alle drie de lokalen en een deel van de gevel in de primer te zetten. Na gedane arbeid zijn we lekker vlot met de minibus vertrokken en rijden vol goede moet naar huis... Niet voor lang helaas, we rijden een politie controle in en alle passagiers worden uit het busje gezet en moeten verder maar zien hoe ze hun reis voortzetten. Wij lopen rechtdoor op deze hoofdweg, sommige winkels lijken mij bekend voor te komen. Volgens mij heb ik hier vorig jaar inkopen gedaan voor het project waar ik toen mocht helpen. Uiteindelijk herken ik de omgeving echt en lopen we door naar het oude stadscentrum.

We zijn de vervoersperikelen na gistermiddag en vandaag een beetje zat en bellen William of hij ons in de stad wil ophalen en naar huis kan brengen met zijn Tuktuk, dat gaat lukken. We stappen in en vertrekken richting huis. Al na een paar honderd meter begint de Tuktuk in te houden en slaat af.....zucht! Het zou aan de bougie liggen. Er wordt een bougiesleutel uit het dashboardkastje gehaald en een oude bougie is snel in het motortje gedraaid, helaas zonder het gewenste resultaat. Het motortje laat een paar kuchjes horen en besluit vervolgens niet mee te werken en op deze warme dag al zeker geen toeren te gaan draaien. Er zal een vriend gebeld worden, hoe lang die onderweg zal zijn weet niemand dus lopen we terug naar het busstation in het centrum om dan toch maar het laatste stukje met de minibus naar huis terug te rijden. Eerst stappen we in lijn 47 terwijl we eigenlijk 49 moeten hebben die langs wijk 47 rijd. De "conducteur" wist zeker dat hij ons op het juiste punt af zou zetten, wij waren hier niet zo zeker van en zijn na 5 minuten wachten toch maar weer uitgestapt. Vervolgens zijn we in het juiste busje gaan zitten die wel naar 49 gaat en langs 47 rijdt. We waren zo'n beetje de eersten die instapten. Dan kun je natuurlijk denken, fijn we hebben wat ruimte. De praktijk is echter zo dat ze echt blijven wachten tot er voldoende passagiers zijn waardoor je alsnog gesqueezed op het bankje zit. Na 10 minuten zijn we toch maar weer uitgestapt en hebben een andere Tuktuk naar huis genomen.

Donderdag stappen we uit bij de vleesmarkt en valt mijn oog op een Geit die daar kennelijk ter plekke achter een stoffig kraampje wordt geslacht. De nek van het arme beest is letterlijk voor de helft doorgehaald. Waarschijnlijk wordt hij/zij daarna aan de achterpootjes opgehangen om het bloed eruit te laten lopen. Lekker beeld hoor zo 's-ochtends vroeg. Op school aangekomen blijkt dat Blessings de verfspullen al tevoorschijn heeft gehaald en kunnen we snel beginnen met het aanbrengen van een eerste verflaag. We waren vooraf gewaarschuwd dat Afrikanen verf verdunnen, verdunnen, verdunnen en uiteindelijk nog eens verdunnen. Helaas heeft de waarschuwing ons niet geholpen, we stonden erbij terwijl een 5ltr blik 1:1 werd verdund met water waardoor het uiteindelijk zo dun was dat het leek of je alleen water op de muur stond te kwasten. Grummmppfff, dat doen we morgen dus anders! Desalniettemin hebben we bij alle drie de lokalen de bovenste crème verflaag alvast 1x aangebracht, weliswaar veel te dun maar toch. De terugreis verliep dit keer zonder al te grote uitdagingen, we spreken met Miranda af bij hotel Crossroads om een verfrissende duik te nemen in het zwembad aldaar. Hierna zetten we Wouter in de juiste minibus en lopen wij samen het laatste half uurtje naar huis.

Nu hadden we voor de verandering wel water uit de kraan maar geen stroom. Koken op een elektrisch plaatje wordt dan een uitdaging. Gelukkig heeft Janneke, de coordinator van Doingoood een gasfles georganiseerd met een kookpit erop. Super fijn, dank je wel, we kunnen nu ook zonder elektra bakken en koken! We hebben een simpel maaltje gegeten waarna de mannen zijn gaan afwassen en ik dit blog mocht gaan schrijven.

Ik merk dat we wat weinig foto's hebben om hierbij te plaatsen, deze hou je van ons tegoed.

Groetjes uit The Warm Hearth of Africa!

De eerste dagen in Lilongwe

Hallovolgers !

Na een lange reis zijn wij aangekomen in Malawi. Eerst een hele tijd gewacht op Schiphol voordat we onze bagage konden afgeven en het vliegtuig in te stappen. Daarna een mooie vlucht naar Wenen, daar hebben we erg lang gewacht en waren we ook erg vermoeid van de eerste vlucht. De tweede vlucht was midden in de nacht, het was de bedoeling om te gaan slapen, maar de meeste tijd zijn we wakker gebleven. Bij aankomst in Addis Abeba hadden we erg veel honger, maar we waren aan de kant van de douane waar geen winkels waren. We moesten dus door de douane om wat eten te halen, maar het eten was erg vies. Daarna moesten we weer worden gecontroleerd en konden we snel het vliegtuig in op weg naar Malawi.

Bij aankomst in Malawi duurde het erg lang voordat de visa was geregeld. Daarna konden we gelukkig snel al onze koffers pakken. Er kwam toen iemand naar ons toe om een koffer te controleren. Hij pakte precies de goede koffer, namelijk degene met veel kleding om hier weg te geven. Een stukje verder stonden Janneke (de coördinator van Doingoood in Malawi) en Rashid (een fijne taxichauffeur die veel voor ons doet) op ons te wachten om ons naar het huis te brengen.

Eenmaal thuis gekomen hebben we veel van onze spullen uitgepakt en hebben verder niks gedaan.

Willemijn (die ook hier werkt voor Doingoood) woonde al een paar dagen in het huisje en had beloofd om pannenkoeken te bakken, MAARRR er was geen stroom en geen water en om hier te koken op een elektrisch kookplaatje heb je elektriciteit nodig. Gelukkig kwam er later op de avond ineens weer stroom, dus konden we gaan eten.

De volgende dag kregen we door Willemijn een rondleiding door plekken in de stad die handig waren om van te weten waar het is zoals de supermarkt, de fruit markt, een craft market (iemand kan daar een kraampje hebben waar diegene zelf gemaakte spullen verkoopt), Kiboko (een restaurant/café waar we veel zullen komen) en het pinautomaat. Daar zullen we vaak komen, want het grootste biljet hier is 1.000 Kwacha (dat is tussen de €1,25 en de €1,30) en vaak geef je in een keer meer uit dan 5.000, dus heb je vaak meer geld nodig. Het maximale wat uit het automaat komt is 40.000 en je kunt maar een maximaal aantal keer pinnen per dag. Zeker als mzungu (blanke) betaal je op de markt en voor andere producten zonder vaste prijs een stuk meer.

Zaterdag zijn we met Rashid naar Sengabay gegaan. Dit ligt aan lake Malawi. Dit is een tocht van 2 uur. Onderweg kregen we een indruk van het leven in Malawi. Je ziet dat het land dor en droog is. Hier en daar is wel groen door een stroom water. Langs de weg zie je veel hutjes met rieten daken, mensen lopen, geiten, kippen en af en toe een ossenkar. Bij Sengabay hebben we een heel stel meiden ontmoet, die in het andere Doingooodhuis verblijven. Het was een gezellige drukte. Met elkaar hebben we een boottochtje gemaakt naar Lizard island. Een klein eiland met veel lizards.

We zijn over de rotsen geklommen op onze slippers. Niet heel handig, maar we werden wel beloond met een mooi uitzicht. Daarna gesnorkeld rond het eiland. Hier niet alleen mooie gekleurde vissen gespot, maar ook een auto uit de jaren 40. Hoe deze hier beland is, is een raadsel. Ondertussen is er een heerlijke lunch voor ons bereid met verse vis van de bbq.

Na nog een stukje gevaren te hebben kwamen we aan bij een strandje. Hier stond een grote groep kinderen enthousiast te roepen en te zwaaien. Voordat we er erg in hadden, klommen de kinderen de boot in. Wel grappig hoor, in Nederland zou dit niet zo snel gebeuren.

We zijn naar een craftmarket gelopen, waar met de hand allerlei houten kunstwerken en artikelen werden gemaakt. Dit doen ze allemaal met de hand. Er werd voorgedaan hoe ze een sleutelhanger maakten met op de ene kant een naam en de andere kant een afbeelding van een dier. De man deed dit uit zijn hoofd en het kwam er prima uit te zien.

Eenmaal terug bij het beginpunt van onze boottocht zijn Ben en ik even op het strand gaan liggen. Opeens werden we daar `overvallen` door een groep tienerjongens, die met ons op de foto wilden. Ze bleven maar foto`s nemen en lachen om de foto`s. Ze spraken geen Engels, dus begrepen we er niets van. Dan voel je toch wel een beetje zitten daar op dat strand. We hadden ze al te kennen gegeven, dat het voor ons genoeg was, maar ze konden er geen genoeg van krijgen. Gelukkig werden we van de jongens verlost door een man die een shop dichtbij had. Na het eten zijn we in het donker naar huis gereden. Het is om 6 uur al donker en in Malawi is het dan ook echt donker.

Zondag hebben we een heerlijk relaxte dag gehad en eigenlijk niet veel bijzonders ondernomen.

Vandaag moesten we op tijd op, want nu ging het echt gebeuren. We gingen kennismaken op de projecten. Eindelijk, hier zijn we voor gekomen. Als eerste zijn we naar Children of Blessing gereden. Dit is een project voor kinderen met een beperking. Dit kunnen allerlei soorten beperkingen zijn, lichamelijk, verstandelijk, blind, doof. Het bestaat uit 2 gebouwen. In het ene gebouw wordt therapie gegeven in verschillende niveau`s. De therapie wordt niet alleen aan de kinderen gegeven. Ook de moeders wordt geleerd hoe ze hun kind kunnen stimuleren. Bij ieder kind wordt gekeken waar de problemen liggen. Aan de hand daarvan worden ze in de verschillende niveau`s geplaatst. Hebben ze de niveau`s doorlopen, dan kunnen ze naar pre school. De school zit in het andere gebouw. Hier krijgen de kinderen les op hun eigen niveau. Naast de therapie en school zijn er ook spreekuren voor kinderen met gedragsproblemen en kinderen met epilepsie. Er is een voedselprogramma. De kinderen krijgen dagelijks te eten op dit project, zodat ze in ieder geval 1 keer per dag een maaltijd krijgen. Voor de kinderen die te ver weg wonen van dit project zijn er outreaches. De therapeuten gaan de dorpen in de omgeving af, om daar de kinderen te helpen. Al met al een heel veelzijdig project.

Daarna zijn we naar de Samalani school gereden. Dit is echt alleen maar een kaal gebouw met 3 lokaaltjes en verder eigenlijk niets. Er is wel een toiletgebouw en een hoekje, achter een muur, waar gekookt wordt. Ook hier krijgen de kinderen een maaltijd aangeboden. Het kantoor is aan een kant ingestort, na een harde wind. Normaal werden hier materialen opgeslagen, maar dat ligt hier niet meer veilig, daarom liggen de materialen die er zijn, bij de oprichter van de school, die in de buurt woont.

De muren in de lokaaltjes zijn al gladder gemaakt. De gaten zijn gedicht, maar het is niet echt glad te noemen. Ben en Wouter kunnen dus flink aan de slag. Omdat we met de auto waren kon er al wat verfmateriaal mee, zodat dit niet mee hoeft in de minibus.

Bij aankomst bij de school was er geen kind te bekennen, het is vakantie. Maar toen we weg gingen had zich een heel stel kinderen bij de school verzameld. Want het is toch wel heel interessant, die blanke mensen.

Deze indrukken zijn we gaan verwerking tijdens een lunch bij Kiboko. Daar kreeg Ben het idee om het project te bezoeken waar hij vorig jaar geweest is. Na contact te hebben gezocht met de projectleider, zijn we de minibus gaan opzoeken. Aangekomen bij de school, werd Ben met open armen opgewacht door Jamie, het zoontje van de projectleider. De school is in het afgelopen jaar verder opgeknapt. Er zitten deuren in de lokalen, die allemaal geverfd zijn. Er zat een dak op het toilet en er is elektriciteit aangelegd, zodat `s avonds volwassenen les kunnen krijgen. De elektriciteit is alleen nog niet aangesloten. Na een kort bezoek aan de timmerman, waarmee Ben de schoolbankjes heeft gemaakt, zijn we weer teruggegaan richting de stad.

Met tassen vol boodschappen kwamen we bij ons huisje en hoera! er is stroom. Als er stroom is, kunnen we koken! Er is geen water, maar dat is niet heel erg, want we hebben een hele voorraad staan. Douchen doen we een andere keer wel weer.

We vertrekken bijna....naar Malawi!

We dachten dat je het leuk zou vinden om onze belevenissen van de komende weken te volgen, vandaar dat we ons blog van 2014 nieuw leven hebben ingeblazen. Via deze site ga je links ontvangen naar onze nieuwste verhalen.

Bij ons thuis zijn de laatste voorbereidingen in volle gang, we kunnen bijna niet meer wachten. Vanaf 20 juli vertrekken we voor 4 weken naar Lilongwe - Malawi om daar bij twee mooie projecten, die ondersteund worden door Doingoood, aan de slag te gaan! We krijgen zo nu en dan verzoekjes voor spulletjes die we mee moeten nemen en zelf struinen we de recycle winkels in het Westland af op zoek naar bruikbare materialen en gereedschappen.

Wil je de projecten ondersteunen, dan heel graag! Het is hard nodig.

Voor support aan Samalani school: klik hier
Ben en Wouter gaan hier werken aan het opknappen van de school gebouwtjes, Lisa komt na twee weken voor de finishing touch.
Meer informatie over het project lees je hier.

Voor support aan Children of Blessing: klik hier
Miranda en Jasper zullen hier de mouwen flink opstropen.
Meer informatie over het project lees je hier.



Hou je mailbox in de gaten, we laten snel weer van ons horen!

Weer thuis

Het gewone leven begint weer op gang te komen. Er wordt weer gewerkt, boeken gekaft. De vreselijk vuile was ligt bijna allemaal weer schoon en gestreken in de kast. Het is hier koud, rustig en (sorry dat ik het zeg) saai! Op straat is het schoon, dat is wel weer erg fijn, maar wel erg rustig. Hier gebeuren niet echt bijzondere dingen op straat. In Kampala keken we altijd onze ogen uit. Watze al niet kunnen vervoeren opeen boda boda. Hier een kleine opsomming: 3 personen (achter de driver), een slapend kind voorop,6 matrassen, 50 lege jerrycans, een vrachtwagenband, de achterklep van een bestelbusje, een doodskist, kippen, geiten, grote glasplaten, grote zakken met waarschijnlijk houtskool erin, 8 kratten met frisdank.

Ook fietsen worden gebruikt als bagagewagen voor bijvoorbeeld enorme takkenbossen, een tafel met 4 stoelen, veeeeel bananen, een stellage vol gehangen met allerhande zaken om te verkopen. Ook de vele taxibusjes waren bijzonder om naar te kijken. Daar werd ook van alles opgebonden. In zo`n busjes zat altijd een chauffeur (lijkt me logisch) aan de rechterkant enaan de linkerkant hing er altijd iemand uit het raam om iedereen die op straat liep aan te sporen om ook inde taxite stappen. En dan natuurlijk heel veel toeteren, door iedereen en om allerlei redenen, maar vooral om iedereen te laten weten dat je eraan komt.

Ook liepen en zaten er altijd veel mensen langs de kant van de weg. Dan werd er ook van alles afgesjouwd. De mensen die langs de kant zaten wilden altijd iets verkopen.Bij talloze kraampjes verkochten ze groente, fruit (vooral veel bananen), kruiden, frisdranken, eieren, brood, en allerlei benodigdheden voor het huishouden. Tegen de avond kwamen daar mensen bij die op een houtskoolgrill iets klaarmaakten om te verkopen. Kippenpootjes, maiskolven, bananen, patat (klaargemaakt in een wok), vleesspiesjes, gefrituurde cassave en natuurlijk chapati`s en rolex. Deze laatste 2 kon je eigenlijk de hele dag door wel bij een kraampje kopen. HIeronder het chapatti kraampje vlak bij de school.

.

Neem naast al deze geuren, de zwarte wolken van uitlaatgassen ende vele rokende vuurtjes van vuilverbranding. Al met al heel veel prikkels voor al de zintuigen. Na 4 weken hebben we nog lang niet genoeg gehad van dit alles en hadden graag nog een tijdje willen blijven.Ondanks de tralies voor de ramen, het wachten op het warme water in de boiler voor je een douche neemt, het regelmatig uitvallen van de electriciteitenhet lawaai tot diep in de nacht.

Echte hoogtepunten zijn er eigenlijk niet de hele periode was een aaneenschakeling van bijzondere momenten en hoogtepunten.

Een van dehoogtepuntenin onze vrije tijd was toch wel de safari, dat zal niemand verbazen. Wat bijzonder om dat te mogen ervaren (en de rust).

Tijdens het werken was het wat lastiger om een moment te kiezen. Jasper vond het geven van de zelfverdedigingslessen een hoogtepunt. Vooral de 2e keer in het boyshome. De jongens waren zo enthousiast. Ze luisterden niet precies naar wat ze moesten doen, maar hadden zoveel plezier in het samen uitvoeren van hun eigen technieken. Een genot om naar te kijken. Wouter vond het kopen en ophalen van Hellen het hoogtepunt. Waarschijnlijk de enige keer dat hij een koe koopt.

Ik vond het geweldig toen ik na 2 weken afwezigheid, de stal in beeld kreeg en het resultaat zag. Ik had de foto`s wel gezien, maar in het echt ziet het er helemaal goed uit. De mannen hebben echt hard gewerkt. Vantevoren hadden we er een beetje hard hoofd in, omdat het toch Afrika is. Komen de materialen wel op tijd, zijn de mensen die eraan werken wel op tijd. Nou hier hebben we geen problemen mee gehad, dit is erg meegevallen. Ben heeft wel regelmatig vooruitgedacht in verband met de werkzaamheden, want ze doen graag 1 ding tegelijk, daarna pas het volgende. Met de kracht van Ronald en Wilson, en de logica van Ben (en natuurlijk ook zijn spierballen) verliep alles zeer voorspoedig.

Hier de stal voor we begonnen.

HIer de stal zoals we hem de laatste dag achterlieten.

We willen iedereen die een bijdrage heeft geleverd om dit tot stand te brengen, hartelijk bedanken. Zonder jullie konden wij niet aan de gang. De directrice van de school is ook iedereen erg dankbaar. Degene die ervoor gezorgd hebben dat we met extra koffers vol kleren weggingen, willen we namens de kinderen van de projecten bedanken. Er is een gedeelte gegaan naar een project voor zeer arme gezinnen, waar het is uitgedeeld. Het andere gedeelte heb ik meegenomen naar het drop-in centre. Daar geven ze iets aan de kinderen die dit nodig hebben en gebruiken ze als uitleen. Wanneer er kinderen komen met vuile kleding, kunnen ze voor die dag schone kleding krijgen en hun eigen kleding, en zichzelf, wassen en aan het eind van de dag hun eigen kleding weer aan doen.

Inge, Ineke en Anneke van Doingoood, bedankt voor het meedenken en begeleiden van onze reis. Fijn dat we met onze vragen bij jullie terecht konden.

Nogmaals bedankt allemaal, ook voor het lezen van ons log en de reacties erop.

Na een druk weekend weer aan de slag

Na een weekend met de rust van de natuur om ons heen, werd het weer tijd om de drukte van de stad weer op te zoeken. Vandaag de trip naar het drop-in centre weer aangegaan met in mijn tas papier en stiften. Vandaag is het tijd om te tekenen. Er zijn meer jongens dan de afgelopen week, ongeveer 15. De jongens kunnen in en uit lopen, dus heb ik niet het exacte aantal. Ik hoor dan ook dat er op vrijdag, na de outreach, er 35 jongens waren. Dat was dus een groot succes. De jongens gaan fanatiek aan de slag met tekenen. Ze maken eerst een schets, die ze daarna inkleuren. Uiteraard gaat de een er serieuzer mee om dan de ander. Al met al zijn ze er ruim een uur mee bezig. Daarna ga ik de bordjes voor de groentetuin verven. De voorkant is al gedaan, dus nu de achterkant nog. Hierbij krijg ik hulp van 2 jongens. Ik moet wel opletten dat ze zich netjes gedragen. Ondertussen zijn er nog 3 jongens binnengekomen die graag willen tekenen. Ook komen er nog wat vrienden mee de craftroom in, zodat het er een flinke herrie is. En alleen maar praten in Luganda. Af en toe hoor ik Mzungu en zie ik ze naar me kijken. Er wordt dus over me gepraat, echt jammer dat ik er niets van begrijp. Wanneer ik er een opmerking over maak moeten ze alleen maar harder grinniken. Het zijn bijna allemaal jongens van 14/15 jaar, dus ja, ik maak geen indruk. Wanneer de teacher binnenkomt vraag ik haar om me te vertellen waar ze het over hebben. Ze vertelt dat er niets bijzonders is, maar ja, ik twijfel daar toch aan.

Om 1 uur ben ik naar het boys home gereden en kreeg daar voor de verandering bonen met spaghetti. Ook daar ben ik met de jongens en de paar (buur) meisjes die daar zijn, gaan tekenen. Hier nemen ze er niet zoveel tijd voor. Ze gaan liever voetballen. Met de oudere jongens een praatje gemaakt. Die aandacht leken ze wel prettig te vinden.

Ondertussen is Lisa weer het speelcentrum geweest, tussen de kleine kinderen. Schommels duwen, trampoline springen, voetballen. Daarnaast ruzies oplossen, kinderen naar de wc helpen, de kinderen eten en drinken geven. Nou ja, alles wat daarbij komt kijken. Dit valt niet altijd mee, omdat ze graag allemaal tegelijk aandacht willen. Toen de kinderen op bed lagen, wilde Lisa de gordijnen afmaken, maar er was helaas geen stroom voor de naaimachine. Lisa is nu een soort poppenhuis van binnen aan het schilderen. De bedoeling is dat de leiding hier spulletjes in legt om te verkopen, zodat dit weer wat geld oplevert. Lisa is deze dag met 2 kinderen en een begeleider mee naar de dokter.

De mannen zijn weer naar de stal gegaan. Hier was weer flink aan door gewerkt. De voerbakken waren gepleisterd en zien er nu geweldig uit. De mannen hebben de wasplaats geëgaliseerd en een begin gemaakt met de fundering hiervoor. Nu wordt het geen modderboel meer wanneer de koeien gewassen worden.

Verder hebben ze de afstanden uitgemeten, waar de palen voor de omheining moeten komen en hebben een begin gemaakt met het graven voor de kuilen hiervoor. Al met al weer is er weer een hoop werk verricht.

Het is fijn om het eind van de middag elkaar weer te zien en de verhalen van die dag aan elkaar te vertellen. Voor het eten lopen we hier de straat in en halen bij 1 van de vele kraampjes wat groente en bij een minisuper wat rijst, pasta en frisdrank. Het voelt meestal wel raar, want ze blijven ons vreemd aankijken wanneer wij als Mzungu`s langslopen.

Op dinsdag is Jasper met me meegegaan naar het drop-in centre. Het was de bedoeling dat hij weer een les in zelfverdediging ging geven, maar er waren maar een paar jongens. We zijn eerst in gezelschap van Innocent naar een hardware store gelopen om een touw te kopen voor de schommel (samen met de gekregen autoband). Deze hebben we dan ook direct opgehangen. Het is nu al een groot succes. De jongens zijn er erg blij mee.

Jasper is met de jongens gaan voetballen, terwijl ik de namen van de groenten op de bordjes heb geschilderd. Het was een hele rustige ochtend.

In het boyshome was het een stuk drukker. De jongens daar wilden graag met Jasper aan de gang, maar op dinsdag is het wasdag. De jongens moeten dan hun eigen kleren wassen, met de hand. Sommigen zijn er snel mee klaar, maar anderen zijn wel even bezig. Ik ben 1 van de jongens gaan helpen er werd toch even raar gekeken dat ik kwam helpen. Zij vroegen zich af of ik thuis ook mijn was met de hand deed. Gelukkig niet, maar ik vind het niet erg dit zo af en toe wel te moeten doen. Ineens kreeg ik meerdere vragen op me afgevuurd. Of ik ook een machine had voor het servies. Zij moesten erg lachen toen ik zei dat ik dat inderdaad had. Zij geloofden niet dat dit mogelijk was.

Toen Jasper met de jongens bezig was, heb ik een voetmassage gegeven aan 1 van de meisjes die er rondlopen. er wonen geen meisjes bij de jongens, maar er zijn 2 buurmeisjes en 1 dochtertje van de vrouw die kookt. het meisje die in heb gemasseerd,kom ook van de straat. Geoffrey, de initiatiefnemer, had eerst een opvanghuis voor jongens en meisjes, maar is overgegaan op een jongens home. Dit meisje woont op de kamer van de lerares en heeft het een en ander meegemaakt in haar korte leventje. Nu zit ze op school en is ze de tweede van haar klas. Een pienter kind dus. Van de massage kwam ze helemaal bij en voelde zich helemaal happy.

De jongens rolden over de grond met elkaar. Het ging niet helemaal zoals Jasper het had voor gedaan, maar ze hadden er erg veel plezier in. Erg leuk om te zien.

Bij Lisa was er stroom in het huis. Dit heeft ze gelijk waargenomen, door de gordijnen te gaan naaien. Het ziet er gezellig uit.

Vanaf hier begint Wouter met het schrijven van het verhaal.

Op woensdag zijn Ben, Jasper en ik om tien uur opgehaald door de aannemer en op weg gegaan om palen te halen voor het hek bij de stal. Hij had een pick-up truck waar maar twee personen in kunnen, maar alles mag in Afrika... , dus Jasper en ik gingen achter in de bak zitten. Toen we daar aan kwamen gingen we uit de auto en ineens stonden er 10 mensen om die man heen om hem te helpen (later waren dat er dertien). Uiteindelijk hadden ze palen gevonden en waren er zes mannen bezig methet inladen van de palen in een andere truck, dus wij konden ook nog gewoon in de auto van de aannemer

Terug op de school moesten we eerst de palen uit de truck halen en in de gaten zetten die de boer had gegraven voor ons (het waren 58 palen!!!).

's Avonds/'s middags werden we met z'n allen uitgenodigd om bij Joy thuis "thee te komen drinken". In het huis stonden veel banken en 1 grote tafel vol met heel veel lekkere dingen en als je je omdraaide stond er op een klein kastje een thermoskan met theezakjes ernaast. Het was heel gezellig, want er waren ook 2 dochters van Joy thuis. We hebben daar 2 uur gezeten en gepraat over van alles en besproken wat we de volgende dag gingen doen om de koe op te halen of te bekijken.

Op donderdag was het grootste avontuur voor ons, want toen gingen we een koe kopen. Van al jullie support was nog een deel budget over, dit hebben wij aangevuld om dit voor de school te kunnen realiseren. Helemaal geweldig dat we dit met jullie support hebben kunnen realiseren!

's Ochtends werden we om half 9 verwacht op de school om daarna langs Joy's huis te rijden om haar op te halen en vervolgens naar de plaats waar de koe was, onderweg waren we ook langs de veearts gegaan om hem op te halen en met hem over de koe te praten. Bij de stal waar Hellen (zo heet de nieuwe koe) eerst woonde.

Toen we Hellen hadden gezien en de mensen hadden gepraat over de prijs en het vervoer gingen we weer terug naar de school. Nadat we de arts hadden afgezet gingen we beton storten in de gaten voor de palen zodat ze niet verrotten.

Om ongeveer half 3 kwam er een vrachtwagen met .....Hellen!!

Na een tijdje gingen Jasper en ik naar huis en ging Ben nog door tot ongeveer 5 uur. De koeien gingen kennis maken en konden het goedmet elkaarvinden. Ondertussen was er ook iemand bezig met het dak en die zat er donderdag helemaal op.

Omdat Jasper heel de vakantie al aan het zeuren was gingen we 's avonds naar de KFC. In Oeganda zijn er maar 2 en in Nederland is het een Fast Food Restaurant en hier is het heel luxe omdat het in een dure shopping mall zit.

Vrijdag is onze laatste dag en er is niet veel te doen, want Ben en de andere mannen hebben alle palen al vol gegooid met beton of aarde en vandaag kunnen we alleen de dwarse palen op de andere palen zetten en zo het hek af maken.

Fortunate werd ergens anders gezet zodat ze voor ons niet in de weg zou staan en Hellen rende er achter aan, dat is dus een goed teken, want ze zijn goede vriendinnen geworden. Even later werd Anna ook los gelaten in de stal en die vond dat heel leuk, want ze huppelde overal heen.

Toen Jasper en Miranda kwamen waren we stenen uit de aarde aan het halen zodat het plat kan worden gemaakt en de koeien er niet op gaan staan. Toen dat klaar was gingen we lunchen. Na de lunch gingen we afscheid nemen van iedereen op de school en toen kwam Lisa ook nog.

Om ongeveer 2 uur gingen we naar huis en opfrissen om naar een craft-market te gaan. Bij de markets hadden ze van alles en we hebben ook nog wat gekocht: een t-shirt (+ bijpassend broekje) van het team van Oeganda, een masker, een beeldje van een neushoorn, een beeldje van 2 giraffen, 2 schaaltjes, een tas en een portemonnee voor Lisa.

's Avonds gingen we (op uitnodiging van Joy) naar een voorstelling in The National Theater van een paar kinderen van de school waar we werken en nog 2 andere scholen. Dat was heel leuk om te zien en vooral te horen (en later nog mee doen).

Na de voorstelling mochten we met de bus van de school mee en werden we gelijk thuis afgezet. We hebben zo'n 1,5 uur in de bus gezeten door alle drukte op de straten, een afstand waar we normaal met de boda-boda ongeveer 10min over doen.

Toen we thuis waren gingen we pannenkoeken bakken voor het avondeten. Inge ging ook mee-eten (als afscheidsdiner). Na het eten reikte ze de certificaten uit voor al het werk wat we hadden gedaan.

Zaterdag konden we lekker uitslapen en om 11 uur werden we op gehaald voor een tour door een sloppenwijk, het paleis en de grootste markt van de stad.

's Middags gingen we naar Nakumatt Oasis om wat lekkers te eten in een café daar.

Toen dat op was gingen Miranda en Lisa naar een Beauty Salon daar en gingen Jasper, Ben en ik nog wat boodschappen doen.

Geschreven door Miranda en Wouter.