We zijn alweer een paar thuis. Vermoeid van de lange reis en verdwaasd door het missen van Malawi, hebben we de eerste dagen rondgelopen. Langzamerhand beginnen we een klein beetje te landen. De weken zijn omgevlogen. We hadden heel graag langer van Malawi willen genieten en ons steentje bij willen dragen bij de projecten. We hebben genoten van alles wat we hebben meegemaakt. Niet alleen onze bezigheden op de projecten, maar ook de uitstapjes die we hebben gemaakt, maken deze reis onvergetelijk. Het laatste weekend zijn we op safari geweest in Zambia. Een aantal foto`s hiervan kun je bekijken op het blog.

We hebben nog genoeg verhalen over onze reis. Tijdens ons verblijf in Malawi zijn we er niet heel vaak toe gekomen om het blog bij te werken. De dagen waren vol, vermoeiend en vaak zo voorbij. Daarbij kostte het reizen van en naar de projecten best veel tijd. Dit was niet echt erg, want onderweg was altijd veel te zien en te beleven. Rond 6 uur was het donker en dan wilden we ook echt in ons huis terug zijn. Bij thuiskomst hoopten we dat we water én stroom hadden, zodat we (warm) konden douchen. Helaas was dit vaker niet het geval, dan wel. Dan eten koken, wat zonder stroom op 1 gaspitje ook best een uitdaging is. Na het eten nog even relaxen en dan op tijd het bed in, want de volgende dag is het alweer vroeg dag.

Wat nog we nog niet verteld hebben en wat zeker het vermelden waard is, is Jasper zijn bezoekjes aan het ziekenhuis. Jasper is namelijk niet alleen in het ziekenhuis geweest om bloed te geven, maar heeft ook 2 dagen met de arts mee mogen lopen. Hij mocht mee de operatiekamer in. Dit is iets wat in Nederland niet zomaar kan. Hij heeft verschillende operaties mogen zien, zoals een aantal besnijdenissen, 2 keizersneden en een normale bevalling. Dit was voor hem natuurlijk een geweldige ervaring.

Jasper en ik hebben op het laatst helemaal onze draai gevonden. Jasper heeft de laatste week vaak geholpen bij een klas voor dove kinderen en hij is regelmatig meegegaan op outreach. In de dovenklas leerde hij het alfabet en de getallen in gebaren. Hierdoor kon hij in de klas een aantal kinderen extra aandacht geven. Hij heeft onder andere met ze gerekend. Ook is hij bezig geweest met het leren van braille. Een wens van de school was de aanschaf van een Perkins machine. Dit is een soort typemachine, waarmee in braille geschreven kan worden. Deze machine deze week aangeschaft! De opbrengst van de massages, die ik heb gegeven, is voor een groot gedeelte gegaan naar de aanschaf van de Perkins machine. Samen met spaargeld wat al was verzameld. Dit is natuurlijk geweldig. Vanuit het project gaan ze nu op zoek naar blinde en slechtziende kinderen, zodat deze les kunnen krijgen in braille. Er zijn al een aantal kinderen waarvan ze weten dat deze blind zijn, maar zij komen nog niet naar de school Ze gaan de kinderen bezoeken en hopen dat ze naar de school gaan komen. Op onze laatste dag is er een blinde jongen langs geweest, die eerst op bij de kliniek les had, maar nu op een blindenschool zit. Hij heeft een korte demonstratie gegeven van het apparaat. Hij kan nu tijdens zijn vakanties bij het project langsgaan om op de machine te oefenen. Dit kan onder begeleiding van een leerkracht, met verstand van braille.

In de kliniek heb ik vooral veel voetjes en handjes gemasseerd. Zo hadden de moeders even hun handen vrij en kregen de kinderen wat extra aandacht. De meeste kinderen vonden het allemaal wel prima, maar er ook een heel stel die begonnen te huilen zodra ze mijn witte mzungu gezicht zagen. Vooral de moeders moesten hier erg om lachen.

Op dagen dat er geen fysiotherapie was, heb ik geholpen bij de gedragstherapie. Tijdens deze momenten veel gesproken met de `gedragstherapeute`. Samen van gedachte gewisseld en hier veel van opgestoken. Het was ook erg leuk om te merken dat ze een aantal tips, die ik haar gegeven had, in praktijk bracht.

Vorige week donderdag was er in de middag epilepsiekliniek. Deze spreekuren worden 2 keer in de maand gehouden. per keer komen ongeveer 45 tot 70 kinderen en volwassenen. Er kwamen een aantal artsen uit een ziekenhuis uit de buurt naar de school. Dit zijn artsen die in dienst zijn van het ziekenhuis of die er als vrijwilliger aan het werk zijn. Zij verdeelden zich over de verschillende lokalen om spreekuur te houden. Jasper en ik hebben allebei het spreekuur van een arts mogen bijwonen, erg interessant. Aan de hand van de gesprekken met de ouders worden medicijnen tegen epilepsie voorgeschreven of aangepast. Zo nodig worden er andere medicijnen of middelen voorgeschreven, zoals medicijnen tegen malaria of antibiotica, wanneer de ziekte acuut is. Een man heeft zelfs een muskietennet meegekregen, om te voorkomen dat hij malaria zou krijgen. Malaria zorgt er bij hem voor dat hij epileptische aanvallen krijgt.

De medicijnen worden in potten aangeleverd bij de school. Hier moeten ze verdeeld worden in zakjes en worden zo op advies van de artsen meegegeven aan de kinderen.

Afgelopen dinsdag heb ik het resterende geld uitgegeven, wat gesponsord was via de massages. Samen met een medewerkster van de administratie zijn we de stad ingegaan. Daar hebben we een grote spiegel gekocht, die gebruikt kan worden bij onder andere logopedie en bij het aanleren van een goede houding. Daarnaast hebben we leerboekjes gekocht voor Engels, Chichewa en rekenen voor leergang 1 tot en met 8. De boekjes die niet in de winkel waren worden besteld samen met het bijbehorende boekje voor de leerkracht. Deze boekjes zijn speciaal voor de kinderen van de klas met special needs. Bij deze lessen ben ik een aantal keer aanwezig geweest. De lerares van die klas was helemaal blij met de boekjes. Al met al een goede besteding van het ingezamelde geld.

Al met al is het een enorm en veel omvattend project. Het bijzondere is dat alle benodigde financiën gesponsord worden. Er worden heel veel gezinnen mee geholpen. Het zijn allemaal gezinnen waarin 1 of meerdere kinderen een beperking hebben op wat voor manier dan ook. Deze gezinnen worden in de maatschappij niet zomaar geaccepteerd en ondersteund. We hebben gemerkt dat er iedere dag weer nieuwe kinderen aangemeld worden voor hulp, want er zijn verder heel weinig mogelijkheden voor deze gezinnen om hulp te krijgen.

Uiteraard zijn Jasper en ik nog een middagje naar Samalani school gegaan om te helpen met schilderen. Eerlijk gezegd was het ook wel even heerlijk om gewoon rustig te verven. Gezellig met het hele gezin. Geen huilende en schreeuwende kinderen in de buurt. Het is erg leuk op de kliniek, maar al die herrie kan aardig vermoeiend zijn.

De school ziet er nu geweldig uit. De schilderingen van Lisa zijn prachtig geworden.

Mede door alle sponsoring is de school mooi geschilderd, hangen er schoolborden in ieder lokaal, is ieder lokaal voorzien van een deur en eventueel een slot, is de muur rondom de school gerepareerd, zijn de toegangspoorten naar de school gerepareerd en voorzien van een slot. We zijn heel tevreden met het resultaat.

De laatste ochtend heeft het afscheid een belangrijke plaats ingenomen op beide projecten. Bij Children of Blessing waren we op de kliniek. Alle moeders en kinderen zaten in 1 ruimte en hebben voor ons gezongen en gedanst. Wat klinkt het gezang van deze vrouwen geweldig. Er is altijd wel 1 vrouw die het voortouw neemt en de rest gaat er als vanzelf achteraan. Iedereen zingt en klapt mee. Dit hebben we de afgelopen weken regelmatig meegemaakt en ik vind het geweldig. Wat een saamhorigheid van deze vrouwen.

Op Samalanischool zijn het kinderen uit de buurt geweest, die hebben gezongen en gedanst. De kinderen deden erg hun best om zo hard mogelijk te zingen. Na een afscheidswoord hebben we allemaal een certificaat uitgereikt gekregen.

De laatste middag hebben we met elkaar nog wat souvenirs gekocht op de craftmarket. Lisa had nog geen chips and salat gegeten, dus dat moest ook nog even gebeuren. Daarna terug naar ons huis, waar stroom en water was. Daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt, zodat we schoon en fris op reis konden.