Dinsdag ochtend gaan Wouter en ik met Willemijn de route naar ons project met de minibus en Tuktuk verkennen. We lopen het eerste stukje naar een t-splitsing vlak bij ons huisje. Het begint al goed, alle minibusjes die aankomen zijn voller dan vol en dat zegt wel wat in Malawi. Na een paar busjes te hebben aangehouden en zelf geconstateerd te hebben dat deze echt echt vol zijn besluit ik alvast een stuk verder te lopen zodat er nog maar 2 opstappers met de bus meehoeven, dat zou toch moeten lukken. Terwijl ik stevig doorloop naar de volgende hoofdweg hoor ik ineens een enthousiast getoeter vlak naast me. Het blijkt een Tuktuk met daarin een chauffeur en op de achterbank een passagier met Willemijn en Wouter. De chauffeur gebaart mij dat ik naast hem moet komen zitten. Even voor de beeldvorming, voorin mag alleen de chauffeur zitten met een soort brommerstuur waarmee hij het voertuig zo veilig mogelijk door het verkeer manoeuvreert. Achterin een klein bankje maar maximaal twee passagiers op vervoerd mogen worden. Nu zaten we dus met VIJF man in dit fantastische apparaat(!). Wel voor de prijs die we normaal voor de minibus zouden betalen, we blijven natuurlijk wel zuinige Hollanders. In de stad stappen we over in de Tuktuk van onze vertrouwde chauffeur William, hij zal ons iedere ochtend een stuk wegbrengen waarna we het laatste stuk naar ons project weer met de minibus zullen afleggen. Al met al zijn we iedere dag zo'n uur onderweg.

We stoppen uiteindelijk bij een soort eindstation, de minibusjes gaan hier niet verder en draaien terug richting de stad. Er blijven er een aantal staan wachtend op voldoende passagiers om de reis enigszins rendabel te kunnen maken. We stappen uit en lopen langs de vleesmarkt richting ons project, de oriëntatiepunten die we de vorige dag hebben meegekregen zitten er al goed in en zonder problemen bereiken we Samalani School. Blessings staat ons met een enorme glimlach op te wachten, na het bekende How are you? Fine and how are you? I'm fine too (het gaat namelijk altijd goed met iedereen en als het niet goed gaat zal men dit toch zeker niet direct melden) gaan we naar het huis van Samson, de oprichter van Samalani School. We maken kennis met een enthousiaste bevlogen man, hij blijft ons bedanken voor onze komst en het werk dat we voor de school gaan doen. Buiten staan een paar vrolijke buurt kinderen ons op te wachten en in Chichewa wordt ons gevraagd of we een foto van hen willen nemen. Ze vinden het geweldig als ik de foto op mijn telefoon laat zien.

We nemen de verfspullen mee en beginnen met het in de primer zetten van de drie lokalen. Na een tijdje komen we erachter dat de primer te snel gaat en dat verdunning absoluut noodzakelijk is. Blessings en Wouter gaan samen op pad om een fles parafine te bemachtigen. De winkel blijkt op zo'n 2km afstand te liggen. Heen hebben ze gelopen en terug de minibus gepakt. We verdunnen de primer en vervolgens lukt het ons om deze 1e dag al 1,5 lokaal in de primer te zetten. Best knap!

Terug nemen we weer de minibus. Er wordt weinig tot geen benzine in de tanks van deze busjes gedaan, zo ook weer bij deze bus. We stoppen (voor de zoveelste keer) bij een benzinestation en in een oud 5ltr kunststof kannetje, waar ooit olie in heeft gezeten, wordt 2 liter benzine gekocht. Deze wordt uiteraard niet in de tank gegooid terwijl de meter al een tijdje onder het oranje vlakje staat, maar ja, deze kan natuurlijk stuk zijn. Tijdens een inhaal manoeuvre merken we dat het busje geen power meer heeft. Best vreemd om te constateren dat de vrachtwagen die we met een redelijke snelheid in gingen halen er langzaam weer vandoor lijkt te gaan. We vallen echt stil en kunnen uitrollend achter de vrachtwagen langs naar de zijkant van de weg, want.....benzine op! Het kannetje wordt in de tank leeggegoten en we vervolgen onze reis naar het grote busstation in de stad. We stappen over en gaan richting huis. Eerst stappen we in de stad nog uit voor wat boodschappen. Er moeten slotjes gekocht voor de lockers die in ons huis zijn afgeleverd. Om een goed beeld van de prijs te hebben kijken we eerst bij de Game (soort Gamma) wat deze hier kosten. Vervolgens gaan we op de lokale markt deze slotjes kopen, hiermee steunen we de lokale ondernemers en niet de grote buitenlandse ketens. We stappen na de inkopen weer op de minibus, helaas de verkeerde. Bij een rotonde hebben we gelukkig al snel in de gaten dat we verkeerd dreigen te rijden, we stappen uit en lopen het laatste half uurtje naar huis.

Toen we uiteindelijk thuis waren na deze bijzonder lange reis werden we aangenaam verrast, we hadden zowel de luxe van stromend water alsook stroom. Een zeldzame combi die het nemen van een douche wel zeer aantrekkelijk maakt. Dat hebben we dus ook maar gauw gedaan.

's-Avonds zijn we met alle vrijwilligers gaan eten in een restaurantje in de stad, super gezellig en heerlijk gegeten!

Woensdag is het gelukt om alle drie de lokalen en een deel van de gevel in de primer te zetten. Na gedane arbeid zijn we lekker vlot met de minibus vertrokken en rijden vol goede moet naar huis... Niet voor lang helaas, we rijden een politie controle in en alle passagiers worden uit het busje gezet en moeten verder maar zien hoe ze hun reis voortzetten. Wij lopen rechtdoor op deze hoofdweg, sommige winkels lijken mij bekend voor te komen. Volgens mij heb ik hier vorig jaar inkopen gedaan voor het project waar ik toen mocht helpen. Uiteindelijk herken ik de omgeving echt en lopen we door naar het oude stadscentrum.

We zijn de vervoersperikelen na gistermiddag en vandaag een beetje zat en bellen William of hij ons in de stad wil ophalen en naar huis kan brengen met zijn Tuktuk, dat gaat lukken. We stappen in en vertrekken richting huis. Al na een paar honderd meter begint de Tuktuk in te houden en slaat af.....zucht! Het zou aan de bougie liggen. Er wordt een bougiesleutel uit het dashboardkastje gehaald en een oude bougie is snel in het motortje gedraaid, helaas zonder het gewenste resultaat. Het motortje laat een paar kuchjes horen en besluit vervolgens niet mee te werken en op deze warme dag al zeker geen toeren te gaan draaien. Er zal een vriend gebeld worden, hoe lang die onderweg zal zijn weet niemand dus lopen we terug naar het busstation in het centrum om dan toch maar het laatste stukje met de minibus naar huis terug te rijden. Eerst stappen we in lijn 47 terwijl we eigenlijk 49 moeten hebben die langs wijk 47 rijd. De "conducteur" wist zeker dat hij ons op het juiste punt af zou zetten, wij waren hier niet zo zeker van en zijn na 5 minuten wachten toch maar weer uitgestapt. Vervolgens zijn we in het juiste busje gaan zitten die wel naar 49 gaat en langs 47 rijdt. We waren zo'n beetje de eersten die instapten. Dan kun je natuurlijk denken, fijn we hebben wat ruimte. De praktijk is echter zo dat ze echt blijven wachten tot er voldoende passagiers zijn waardoor je alsnog gesqueezed op het bankje zit. Na 10 minuten zijn we toch maar weer uitgestapt en hebben een andere Tuktuk naar huis genomen.

Donderdag stappen we uit bij de vleesmarkt en valt mijn oog op een Geit die daar kennelijk ter plekke achter een stoffig kraampje wordt geslacht. De nek van het arme beest is letterlijk voor de helft doorgehaald. Waarschijnlijk wordt hij/zij daarna aan de achterpootjes opgehangen om het bloed eruit te laten lopen. Lekker beeld hoor zo 's-ochtends vroeg. Op school aangekomen blijkt dat Blessings de verfspullen al tevoorschijn heeft gehaald en kunnen we snel beginnen met het aanbrengen van een eerste verflaag. We waren vooraf gewaarschuwd dat Afrikanen verf verdunnen, verdunnen, verdunnen en uiteindelijk nog eens verdunnen. Helaas heeft de waarschuwing ons niet geholpen, we stonden erbij terwijl een 5ltr blik 1:1 werd verdund met water waardoor het uiteindelijk zo dun was dat het leek of je alleen water op de muur stond te kwasten. Grummmppfff, dat doen we morgen dus anders! Desalniettemin hebben we bij alle drie de lokalen de bovenste crème verflaag alvast 1x aangebracht, weliswaar veel te dun maar toch. De terugreis verliep dit keer zonder al te grote uitdagingen, we spreken met Miranda af bij hotel Crossroads om een verfrissende duik te nemen in het zwembad aldaar. Hierna zetten we Wouter in de juiste minibus en lopen wij samen het laatste half uurtje naar huis.

Nu hadden we voor de verandering wel water uit de kraan maar geen stroom. Koken op een elektrisch plaatje wordt dan een uitdaging. Gelukkig heeft Janneke, de coordinator van Doingoood een gasfles georganiseerd met een kookpit erop. Super fijn, dank je wel, we kunnen nu ook zonder elektra bakken en koken! We hebben een simpel maaltje gegeten waarna de mannen zijn gaan afwassen en ik dit blog mocht gaan schrijven.

Ik merk dat we wat weinig foto's hebben om hierbij te plaatsen, deze hou je van ons tegoed.

Groetjes uit The Warm Hearth of Africa!