Hallovolgers !

Na een lange reis zijn wij aangekomen in Malawi. Eerst een hele tijd gewacht op Schiphol voordat we onze bagage konden afgeven en het vliegtuig in te stappen. Daarna een mooie vlucht naar Wenen, daar hebben we erg lang gewacht en waren we ook erg vermoeid van de eerste vlucht. De tweede vlucht was midden in de nacht, het was de bedoeling om te gaan slapen, maar de meeste tijd zijn we wakker gebleven. Bij aankomst in Addis Abeba hadden we erg veel honger, maar we waren aan de kant van de douane waar geen winkels waren. We moesten dus door de douane om wat eten te halen, maar het eten was erg vies. Daarna moesten we weer worden gecontroleerd en konden we snel het vliegtuig in op weg naar Malawi.

Bij aankomst in Malawi duurde het erg lang voordat de visa was geregeld. Daarna konden we gelukkig snel al onze koffers pakken. Er kwam toen iemand naar ons toe om een koffer te controleren. Hij pakte precies de goede koffer, namelijk degene met veel kleding om hier weg te geven. Een stukje verder stonden Janneke (de coördinator van Doingoood in Malawi) en Rashid (een fijne taxichauffeur die veel voor ons doet) op ons te wachten om ons naar het huis te brengen.

Eenmaal thuis gekomen hebben we veel van onze spullen uitgepakt en hebben verder niks gedaan.

Willemijn (die ook hier werkt voor Doingoood) woonde al een paar dagen in het huisje en had beloofd om pannenkoeken te bakken, MAARRR er was geen stroom en geen water en om hier te koken op een elektrisch kookplaatje heb je elektriciteit nodig. Gelukkig kwam er later op de avond ineens weer stroom, dus konden we gaan eten.

De volgende dag kregen we door Willemijn een rondleiding door plekken in de stad die handig waren om van te weten waar het is zoals de supermarkt, de fruit markt, een craft market (iemand kan daar een kraampje hebben waar diegene zelf gemaakte spullen verkoopt), Kiboko (een restaurant/café waar we veel zullen komen) en het pinautomaat. Daar zullen we vaak komen, want het grootste biljet hier is 1.000 Kwacha (dat is tussen de €1,25 en de €1,30) en vaak geef je in een keer meer uit dan 5.000, dus heb je vaak meer geld nodig. Het maximale wat uit het automaat komt is 40.000 en je kunt maar een maximaal aantal keer pinnen per dag. Zeker als mzungu (blanke) betaal je op de markt en voor andere producten zonder vaste prijs een stuk meer.

Zaterdag zijn we met Rashid naar Sengabay gegaan. Dit ligt aan lake Malawi. Dit is een tocht van 2 uur. Onderweg kregen we een indruk van het leven in Malawi. Je ziet dat het land dor en droog is. Hier en daar is wel groen door een stroom water. Langs de weg zie je veel hutjes met rieten daken, mensen lopen, geiten, kippen en af en toe een ossenkar. Bij Sengabay hebben we een heel stel meiden ontmoet, die in het andere Doingooodhuis verblijven. Het was een gezellige drukte. Met elkaar hebben we een boottochtje gemaakt naar Lizard island. Een klein eiland met veel lizards.

We zijn over de rotsen geklommen op onze slippers. Niet heel handig, maar we werden wel beloond met een mooi uitzicht. Daarna gesnorkeld rond het eiland. Hier niet alleen mooie gekleurde vissen gespot, maar ook een auto uit de jaren 40. Hoe deze hier beland is, is een raadsel. Ondertussen is er een heerlijke lunch voor ons bereid met verse vis van de bbq.

Na nog een stukje gevaren te hebben kwamen we aan bij een strandje. Hier stond een grote groep kinderen enthousiast te roepen en te zwaaien. Voordat we er erg in hadden, klommen de kinderen de boot in. Wel grappig hoor, in Nederland zou dit niet zo snel gebeuren.

We zijn naar een craftmarket gelopen, waar met de hand allerlei houten kunstwerken en artikelen werden gemaakt. Dit doen ze allemaal met de hand. Er werd voorgedaan hoe ze een sleutelhanger maakten met op de ene kant een naam en de andere kant een afbeelding van een dier. De man deed dit uit zijn hoofd en het kwam er prima uit te zien.

Eenmaal terug bij het beginpunt van onze boottocht zijn Ben en ik even op het strand gaan liggen. Opeens werden we daar `overvallen` door een groep tienerjongens, die met ons op de foto wilden. Ze bleven maar foto`s nemen en lachen om de foto`s. Ze spraken geen Engels, dus begrepen we er niets van. Dan voel je toch wel een beetje zitten daar op dat strand. We hadden ze al te kennen gegeven, dat het voor ons genoeg was, maar ze konden er geen genoeg van krijgen. Gelukkig werden we van de jongens verlost door een man die een shop dichtbij had. Na het eten zijn we in het donker naar huis gereden. Het is om 6 uur al donker en in Malawi is het dan ook echt donker.

Zondag hebben we een heerlijk relaxte dag gehad en eigenlijk niet veel bijzonders ondernomen.

Vandaag moesten we op tijd op, want nu ging het echt gebeuren. We gingen kennismaken op de projecten. Eindelijk, hier zijn we voor gekomen. Als eerste zijn we naar Children of Blessing gereden. Dit is een project voor kinderen met een beperking. Dit kunnen allerlei soorten beperkingen zijn, lichamelijk, verstandelijk, blind, doof. Het bestaat uit 2 gebouwen. In het ene gebouw wordt therapie gegeven in verschillende niveau`s. De therapie wordt niet alleen aan de kinderen gegeven. Ook de moeders wordt geleerd hoe ze hun kind kunnen stimuleren. Bij ieder kind wordt gekeken waar de problemen liggen. Aan de hand daarvan worden ze in de verschillende niveau`s geplaatst. Hebben ze de niveau`s doorlopen, dan kunnen ze naar pre school. De school zit in het andere gebouw. Hier krijgen de kinderen les op hun eigen niveau. Naast de therapie en school zijn er ook spreekuren voor kinderen met gedragsproblemen en kinderen met epilepsie. Er is een voedselprogramma. De kinderen krijgen dagelijks te eten op dit project, zodat ze in ieder geval 1 keer per dag een maaltijd krijgen. Voor de kinderen die te ver weg wonen van dit project zijn er outreaches. De therapeuten gaan de dorpen in de omgeving af, om daar de kinderen te helpen. Al met al een heel veelzijdig project.

Daarna zijn we naar de Samalani school gereden. Dit is echt alleen maar een kaal gebouw met 3 lokaaltjes en verder eigenlijk niets. Er is wel een toiletgebouw en een hoekje, achter een muur, waar gekookt wordt. Ook hier krijgen de kinderen een maaltijd aangeboden. Het kantoor is aan een kant ingestort, na een harde wind. Normaal werden hier materialen opgeslagen, maar dat ligt hier niet meer veilig, daarom liggen de materialen die er zijn, bij de oprichter van de school, die in de buurt woont.

De muren in de lokaaltjes zijn al gladder gemaakt. De gaten zijn gedicht, maar het is niet echt glad te noemen. Ben en Wouter kunnen dus flink aan de slag. Omdat we met de auto waren kon er al wat verfmateriaal mee, zodat dit niet mee hoeft in de minibus.

Bij aankomst bij de school was er geen kind te bekennen, het is vakantie. Maar toen we weg gingen had zich een heel stel kinderen bij de school verzameld. Want het is toch wel heel interessant, die blanke mensen.

Deze indrukken zijn we gaan verwerking tijdens een lunch bij Kiboko. Daar kreeg Ben het idee om het project te bezoeken waar hij vorig jaar geweest is. Na contact te hebben gezocht met de projectleider, zijn we de minibus gaan opzoeken. Aangekomen bij de school, werd Ben met open armen opgewacht door Jamie, het zoontje van de projectleider. De school is in het afgelopen jaar verder opgeknapt. Er zitten deuren in de lokalen, die allemaal geverfd zijn. Er zat een dak op het toilet en er is elektriciteit aangelegd, zodat `s avonds volwassenen les kunnen krijgen. De elektriciteit is alleen nog niet aangesloten. Na een kort bezoek aan de timmerman, waarmee Ben de schoolbankjes heeft gemaakt, zijn we weer teruggegaan richting de stad.

Met tassen vol boodschappen kwamen we bij ons huisje en hoera! er is stroom. Als er stroom is, kunnen we koken! Er is geen water, maar dat is niet heel erg, want we hebben een hele voorraad staan. Douchen doen we een andere keer wel weer.