Hallo allemaal, hier weer een update, maar nu voor het eerst door mij.

Na woensdag zelfverdediging te hebben gegeven bij het drop-in centre en bij het boys home, ben ik donderdagochtend weer met Miranda en Suzanne meegereden naar het drop-in centre. Maar deze keer om te zagen. Er moesten namelijk planken gezaagd worden voor in het moestuintje bij het drop-in centre, om de verschillende soorten groenten aan te geven. Ben en Wouter hadden de zaag ook nodig, dus nadat het zagen bij het drop-in centre klaar was, ben ik per boda-boda naar de school gereisd. Daar moesten een paar takken weggezaagd worden naast de stal, om ruimte te maken voor de nieuwe opslagschuur. De rest van de dag hebben we de kolom bij de ruimte van het kalfje gerepareerd en een nieuwe deur erin gezet. Die deur vonden Wouter en Ben 's ochtends op de grond in de stal, dus besloten ze hem door te zagen en te gebruiken voor het kalfje. Het is niet alleen een stuk mooier en handiger, maar ook een stuk beter voor Anna, want met deze nieuwe deur kan ze haar keel niet openhalen.

Ronald heeft verder een groot stuk van de muur van de nieuwe opslagschuur gemetseld, en wij hebben hiervoor bakstenen gesjouwd.

Donderdag was er bij het drop-in centre (nadat ik weg was) een outreach. Hierbij gaan ze op zoek naar straatkinderen (vooral jongens) zodat ze ook naar het drop-in centre zouden komen. Er zijn daar in de buurt wel andere drop-in centra, maar daar krijgen de kinderen alleen eten en drinken, terwijl ze bij het drop-in centre van Agape ook wasgelegenheid en lessen krijgen. Dit deed Miranda samen met Suzanne, een Duitse vrijwilligster, een lerares van Agape en een van de oudere jongens bij het project, die daar in de buurt 7 jaar op straat heeft gewoond. Hierna is Miranda samen met Inge naar de initiatiefnemer van het project Jaguza gegaan, en ze heeft haar heel veel kleding gegeven (baby-, jongens- en meidenkleding). Jaguza is een project voor de ondersteuning van arme gezinnen, voornamelijk alleenstaande moeders, dus de kleding zal over deze gezinnen verdeeld worden. Miranda is op dit project en in de sloppenwijken eromheen rondgeleid door de zoon van de initiatiefnemer, waarna ze bij een oudere vrouw werd uitgenodigd voor een kopje thee. Deze vrouw woont in een heel klein huisje, waar ze voor 5 van haar kleinkinderen zorgt, omdat de moeders van deze kinderen niet voor ze konden of wilden zorgen. Dit was voor Miranda geen hele fijne ervaring.

Donderdag waren er bij Lisa bij Nafasi 3 andere Nederlandse vrijwilligsters, die een dagje kwamen kijken. De meiden hebben met de kinderen gespeeld en gezongen, vooral 'in de maneschijn' bleken de kinderen al goed te kennen. Een vorige Nederlandse vrijwilligster bleek de kinderen dit lied al eens te hebben geleerd. Het ging allemaal een stukgemakkelijker, omdat ze nu met z'n vieren voor de kinderen konden zorgen. Hierdoor hebben ze ook een wandeling kunnen maken, waarbij Lisa als een echte Afrikaanse vrouw een baby op haar rug droeg.

Bij de wandeling hebben ze chapatti's gegeten, iets wat voor de kinderen een ware traktatie was.

Donderdagavond was ook de laatste avond voor Suzanne, omdat zij zondagochtend om 4 uur terug is gevlogen, en wij er het hele weekend niet waren. Ook voor Suzanne hebben we natuurlijk een afscheidsdinertje gehad, gezellig met Suzanne en Inge bij 'the Bistro'.

Vrijdag hebben we geen werk verricht, omdat er ook af en toe tijd nodig is om te ontspannen. We zijn echter wel vroeg opgestaan om te vertrekken voor een 3-daagse safari. Om half acht werden we door Hassan opgehaald met zijn safari-busje. Hij is het hele weekend onze bestuurder geweest. Na 1 uur waren we uit Kampala en na nog zo'n 3 uur stuiteren en schudden op de onverharde wegen buiten de stad, kwamen we aan bij het neushoornpark van Oeganda. De neushoorns in Oeganda zijn in 1983 namelijk uitgestorven verklaard en al ruim 10 jaar zijn ze in dit speciale neushoornpark bezig een familie neushoorns op te bouwen, om ze uit te zetten in het wild, wanneer de groep groot genoeg is. Nu is er een groep van 15 neushoorns, maar zodra er 30 à 40 zijn, zullen er zo'n 15 worden uitgezet.

We gingen met een gids op zoek naar de neushoorns. Eerst en stukje rijden en daarna een paar minuten lopen, en ineens kwamen we al aan bij een neushoornmoeder met haar 6 maanden oude jong.

Overdag zoeken neushoorns de schaduw op om lekker te slapen, dus dit is ook wat ze deden. We hebben een rondje om ze heen gelopen op een veilige afstand, zodat we ze van alle kanten konden bekijken. Hierna gingen we weer terug naar het busje, om op zoek te gaan naar nog meer neushoorns, dachten wij. We gingen echter al terug naar het beginpunt om wat te gaan eten e.d. Gelukkig besloot Miranda te vragen of we toch nog naar meer neushoorns konden gaan, omdat het een beetje minder was dan we hadden verwacht. Dit kon gelukkig ook, dus gingen we weer op pad. Deze keer kwamen we aan bij een groep van maarliefst 4 neushoorns; het alfamannetje en 3 jongere neushoorns die ook allemaal lagen te slapen.

De gids vertelde dat het erg bijzonder was dat het alfamannetje bij anderen in de buurt sliep, omdat hij normaal altijd alleen slaapt. Waarschijnlijk deed hij dit omdat hij de laatste tijd veel is uitgedaagd door andere mannetjes, en het gevoel heeft dat hij het niet lang meer zal volhouden, en dus bescherming zoekt bij de jongeren. Al met al was het een erg leuke en bijzondere ervaring.

Na nog ongeveer 2 uur rijden kwamen we bij het Red Chilli Restcamp aan, dit is een camping in het nationale park Murchison Falls. Vlakbij deze camping zouden we de volgende dag een gamedrive gaan doen. We hadden een 'banda' gehuurd, maar wisten van te voren niet zeker of dit een tentje of een huisje zou zijn. We waren dan ook erg blij toen bleek dat het een klein huisje was met een woonkamer, een badkamer, slaapkamers en elektriciteit.

Zaterdagochtend vroeg opgestaan, omdat we om 7 uur de veerboot moesten halen van het zuidelijke naar het noordelijke deel van het park. Dit omdat het zuidelijke deel zeer dichtbegroeid is, waar in het noordelijke deel veel savannegras is, waar meer dieren en diersoorten in leven. Gelukkig was de veerboot dichtbij de camping, waardoor we pas om 6:40 hoefden te vertrekken.

Als je al eens op safari bent geweest, weet je ongeveer hoe het is. Heb je dit echter nog nooit gedaan, dan valt ook niet goed uit te leggen hoe het voelt. Het was geweldig en we hebben veel meer dieren gezien dan we hadden verwacht. In het begin stonden we nog stil bij iedere diersoort, omdat je natuurlijk niet zeker weet of je die soort nog een keer gaat zien, maar uiteindelijk hebben we van de meeste soorten tientallen tot honderden dieren gezien. Olifanten, giraffen, buffels, nijlpaarden everzwijnen, 1 schildpadje, vele soorten vogels en vooral heel veel antilopen (waarvan er zo'n 4 soorten waren).

Hier volgt een kleine fotocollectie:

Neushoorns waren er natuurlijk niet, en helaas zijn er een paar soorten die we niet hebben gezien: leeuwen, luipaarden en hyena's. Deze zijn ook erg zeldzaam in het park. We hadden gelukkig wel een goede gids, die ons veel kon vertellen over het park, de dieren en wat de dieren die we zagen aan het doen waren. Ook het landschap was prachtig en we hebben allemaal genoten van elke seconde. Om 12 uur namen we de veerboot terug, om even te lunchen en te relaxen bij de camping.

Om 2 uur begonnen we aan een bootsafari op de Nijl, richting de Murchison Falls, met de hoop om veel nijlpaarden, krokodillen en andere dieren te zien. De boot was een soort van dubbeldekkerboot, en omdat er al veel mensen waren, was het onderste deel al vol, en moesten we boven midden in de brandende zon zitten. Toen we eenmaal gingen varen, viel de hitte gelukkig wel mee. We hebben erg veel nijlpaarden gezien, een paar krokodillen, weer vele soorten vogels en soms langs de kant nog wat antilopen en everzwijnen.

De bootsafari duurde zo'n 2 à 3 uur.

Eenmaal aangekomen op een aardige afstand van de twee watervallen, begon het zware werk; een wandeling naar boven de watervallen met de hitte en de extreem hoge luchtvochtigheid die ons tegenwerkten. Er waren verschillende uitkijkpunten en het waren erg mooie watervallen, dus het was wel de moeite waard. Hassan wachtte ons op bovenaan de watervallen, dus na een tijdje rondgelopen te hebben bovenaan de watervallen, zijn we weer teruggereden naar de camping.

Zondagochtend zijn we nog vroeger opgestaan, omdat we om 6 uur moesten vertrekken voor de chimpansee-tracking. Na weer een klein anderhalf uur schudden en stuiteren, kwamen we aan bij het centrum van de chimpansee-tracking. Er was alleen nog niemand, waardoor we bang waren dat we e vroeg waren opgestaan. Gelukkig kwam er toch al snel een ranger aan, die onze gids zou zijn voor de tracking.

Ikzelf vond het erg gaaf om door de jungle te lopen en de rest vond het ook wel prima, alleen Lisa was wat minder blij met de spinnen en kriebelbeestjes. Het was echt zo'n jungle zoals je je een jungle voorstelt: één groot groen bos vol met planten, bomen, lianen, insecten en continu geluid op de achtergrond van insecten en vogels.

De gids had de avond ervoor de groep chimpansees nog gezien, dus we liepen eerst naar die plek toe, maar hier waren ze niet meer. De chimpansees lieten zichzelf ook nog eens niet horen, waardoor de gids zelf moest kiezen welke kant we op zouden gaan. Na een tijdje bleek echter dat we de verkeerde kant op waren gegaan, want ineens hoorden we chimpanseegeschreeuw van ver achter ons komen. We zijn natuurlijk meteen die kant op gelopen en uiteindelijk hebben we de groep chimpansees ook gevonden. Ze zaten allemaal een beetje verstopt in de bomen, waardoor het even duurde voordat we ze allemaal konden zien. Het was een groep van 10 à 15 chimpansees, en het waren op 1 na alleen maar mannetjes.

Na ca. een kwartier begonnen de mannetjes te vechten, metveel geschreeuw als gevolg. Intussen waren er ook andere groepen chimpansee-trackers aangekomen, omdat onze gids aan de andere gidsen die bezig waren, onze locatie had doorgegeven. Het gevecht ging over wie het vrouwtje zwanger mocht maken, hebben we ons laten vertellen. Dit vechten en schreeuwen hield de hele tijd dat we bij de chimpansees waren aan. Ik vond het ook erg leuk om te zien en horen. Na de chimpansee-tracking zijn we weer teruggereden naar Kampala en daar hebben we niet zo veel meer gedaan.

Een halve week lijkt me wel weer genoeg, dus iemand anders zal nog over maandag en dinsdag schrijven. Op deze dagen zijn we gewoon weer hard aan de slag gegaan!

Geschreven door Jasper