Het gewone leven begint weer op gang te komen. Er wordt weer gewerkt, boeken gekaft. De vreselijk vuile was ligt bijna allemaal weer schoon en gestreken in de kast. Het is hier koud, rustig en (sorry dat ik het zeg) saai! Op straat is het schoon, dat is wel weer erg fijn, maar wel erg rustig. Hier gebeuren niet echt bijzondere dingen op straat. In Kampala keken we altijd onze ogen uit. Watze al niet kunnen vervoeren opeen boda boda. Hier een kleine opsomming: 3 personen (achter de driver), een slapend kind voorop,6 matrassen, 50 lege jerrycans, een vrachtwagenband, de achterklep van een bestelbusje, een doodskist, kippen, geiten, grote glasplaten, grote zakken met waarschijnlijk houtskool erin, 8 kratten met frisdank.

Ook fietsen worden gebruikt als bagagewagen voor bijvoorbeeld enorme takkenbossen, een tafel met 4 stoelen, veeeeel bananen, een stellage vol gehangen met allerhande zaken om te verkopen. Ook de vele taxibusjes waren bijzonder om naar te kijken. Daar werd ook van alles opgebonden. In zo`n busjes zat altijd een chauffeur (lijkt me logisch) aan de rechterkant enaan de linkerkant hing er altijd iemand uit het raam om iedereen die op straat liep aan te sporen om ook inde taxite stappen. En dan natuurlijk heel veel toeteren, door iedereen en om allerlei redenen, maar vooral om iedereen te laten weten dat je eraan komt.

Ook liepen en zaten er altijd veel mensen langs de kant van de weg. Dan werd er ook van alles afgesjouwd. De mensen die langs de kant zaten wilden altijd iets verkopen.Bij talloze kraampjes verkochten ze groente, fruit (vooral veel bananen), kruiden, frisdranken, eieren, brood, en allerlei benodigdheden voor het huishouden. Tegen de avond kwamen daar mensen bij die op een houtskoolgrill iets klaarmaakten om te verkopen. Kippenpootjes, maiskolven, bananen, patat (klaargemaakt in een wok), vleesspiesjes, gefrituurde cassave en natuurlijk chapati`s en rolex. Deze laatste 2 kon je eigenlijk de hele dag door wel bij een kraampje kopen. HIeronder het chapatti kraampje vlak bij de school.

.

Neem naast al deze geuren, de zwarte wolken van uitlaatgassen ende vele rokende vuurtjes van vuilverbranding. Al met al heel veel prikkels voor al de zintuigen. Na 4 weken hebben we nog lang niet genoeg gehad van dit alles en hadden graag nog een tijdje willen blijven.Ondanks de tralies voor de ramen, het wachten op het warme water in de boiler voor je een douche neemt, het regelmatig uitvallen van de electriciteitenhet lawaai tot diep in de nacht.

Echte hoogtepunten zijn er eigenlijk niet de hele periode was een aaneenschakeling van bijzondere momenten en hoogtepunten.

Een van dehoogtepuntenin onze vrije tijd was toch wel de safari, dat zal niemand verbazen. Wat bijzonder om dat te mogen ervaren (en de rust).

Tijdens het werken was het wat lastiger om een moment te kiezen. Jasper vond het geven van de zelfverdedigingslessen een hoogtepunt. Vooral de 2e keer in het boyshome. De jongens waren zo enthousiast. Ze luisterden niet precies naar wat ze moesten doen, maar hadden zoveel plezier in het samen uitvoeren van hun eigen technieken. Een genot om naar te kijken. Wouter vond het kopen en ophalen van Hellen het hoogtepunt. Waarschijnlijk de enige keer dat hij een koe koopt.

Ik vond het geweldig toen ik na 2 weken afwezigheid, de stal in beeld kreeg en het resultaat zag. Ik had de foto`s wel gezien, maar in het echt ziet het er helemaal goed uit. De mannen hebben echt hard gewerkt. Vantevoren hadden we er een beetje hard hoofd in, omdat het toch Afrika is. Komen de materialen wel op tijd, zijn de mensen die eraan werken wel op tijd. Nou hier hebben we geen problemen mee gehad, dit is erg meegevallen. Ben heeft wel regelmatig vooruitgedacht in verband met de werkzaamheden, want ze doen graag 1 ding tegelijk, daarna pas het volgende. Met de kracht van Ronald en Wilson, en de logica van Ben (en natuurlijk ook zijn spierballen) verliep alles zeer voorspoedig.

Hier de stal voor we begonnen.

HIer de stal zoals we hem de laatste dag achterlieten.

We willen iedereen die een bijdrage heeft geleverd om dit tot stand te brengen, hartelijk bedanken. Zonder jullie konden wij niet aan de gang. De directrice van de school is ook iedereen erg dankbaar. Degene die ervoor gezorgd hebben dat we met extra koffers vol kleren weggingen, willen we namens de kinderen van de projecten bedanken. Er is een gedeelte gegaan naar een project voor zeer arme gezinnen, waar het is uitgedeeld. Het andere gedeelte heb ik meegenomen naar het drop-in centre. Daar geven ze iets aan de kinderen die dit nodig hebben en gebruiken ze als uitleen. Wanneer er kinderen komen met vuile kleding, kunnen ze voor die dag schone kleding krijgen en hun eigen kleding, en zichzelf, wassen en aan het eind van de dag hun eigen kleding weer aan doen.

Inge, Ineke en Anneke van Doingoood, bedankt voor het meedenken en begeleiden van onze reis. Fijn dat we met onze vragen bij jullie terecht konden.

Nogmaals bedankt allemaal, ook voor het lezen van ons log en de reacties erop.